Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tarnowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Tarnowie – Wydział V Gospodarczy

w składzie

Przewodniczący SSR Michał Bień

Protokolant stażysta Edyta Raś

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2015 r. w Tarnowie

sprawy z powództwa Syndyka Masy Upadłości (...) spółki akcyj­nej w upadłości likwidacyjnej z siedzibą we W.

przeciwko W. M. (1) prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą (...)

o zapłatę kwoty 1.461,60 (słow­nie: jeden tysiąc czterysta sześćdziesiąt jeden złotych sześćdziesiąt gro­szy) zł wraz z odset­kami u­sta­wo­wy­mi

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej Syndyka Masy Upadłości (...) spółki akcyjnej w upadłości likwidacyjnej na rzecz pozwanego W. M. (1) kwotę 197,00 (słownie: sto dziewięćdziesiąt siedem) zł ty­tułem zwrotu kosz­tów zastępstwa procesowe­go.

SSR Michał Bień

sygn. akt V GC 367/15

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowie
z dnia 22 grudnia 2015 r.

I

Strona powodowa Syndyk Masy Upadłości (...) spółki ak­cyjnej w upadłości likwidacyjnej z siedzibą we W. w pozwie wnie­sionym w dniu 21 listopada 2014 r. (data oddania przesyłki w placówce poczto­wej ope­ratora pocztowego obowiązanego do świadczenia usług powszechnych) w po­stępowaniu upominawczym skie­rowanym przeciwko W. M. (1) pro­wadzącemu działalność gospodarczą pod firmą (...) doma­gała się zasądzenia kwoty 1.461,60 (słow­nie: jeden tysiąc czterysta sześćdzie­siąt jeden złotych sześćdziesiąt groszy) zł wraz z od­setkami ustawo­wymi liczo­nymi od kwoty 742,05 zł od dnia 29 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty i od kwoty 719,55 zł od dnia 22 lutego 2014 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu, w tym kosz­tów za­stępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na uzasadnienie żądania pozwu strona powodowa podniosła, że upadła (...) spółka akcyjna w upadłości likwidacyjnej prowadziła działal­ność gospodarczą w zakresie m. in. produkcji i sprzedaży sprzętu AGD. W dniu 18 lutego 2004 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu Wydział VIII Gospodarczy wydał postanowienie o ogłoszeniu upadłości wtórnej (...) spółki akcyjnej. Z kolei pozwany W. M. (1), jako że pro­wa­dził działalność gospodarczą pod firmą (...), także po­zo­stawał przedsiębiorcą.

Syndyk Masy Upadłości (...) spółki akcyjnej podał, iż stro­ny postępowania pozostawały w stałych stosunkach gospodarczych w zakresie sprzedaży produktów m. in. marek (...) i (...). Strona powodowa sprzedawała i dostarczała pozwanemu zamówiony wcześniej sprzęt AGD i wy­stawiała faktury VAT, w których określane było wynagrodzenie należne u­pa­dłej spółce, zgodnie z cennikiem produktów wyprodukowanych przez (...) spółkę akcyjną. W ra­mach trwającej współpracy pozwany złożył za­mó­wienie na sprzęt AGD wyszczególniony w fakturach VAT numer (...)
z dnia 30 września 2013 r. oraz numer (...) z dnia 24 października 2013 r.

Strona powodowa naprowadziła, iż towar został dostarczony pozwanemu i odebrany przez niego, czego dowodem były dokumenty WZ numer (...) oraz WZ numer (...). Spełnienie przez pozwanego świadczenia miało nastąpić w formie przelewu na wskazany rachunek bankowy w terminie ozna­czonym na fakturach VAT. Pozwany otrzymał faktury w formie elektronicznej, na co wcześniej wyraził zgodę. Terminy płatności faktur zakreślone zostały do dnia 28 stycznia 2014 r. i do dnia 21 lutego 2014 r. Pomimo wyznaczonych ter­minów płatności pozwany nie uiścił dochodzonej pozwem kwoty (k. 2 – 3 verte).

Na podstawie odpisów dokumentów dołączonych do po­zwu oraz twier­dzeń zawartych w uzasadnieniu pozwu Sąd Rejo­no­wy w Rejonowy w Tar­nowie Wydział V Gospodarczy w dniu 27 listopada 2014 r. wydał nakaz zapłaty w po­stępo­waniu upominawczym, którym nakazał pozwanemu W. M. (1) prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą (...), aby zapłacił upadłemu (...) spółce akcyjnej w upadłości likwida­cyjnej kwotę 1.461,60 zł wraz z ustawo­wymi od­setkami li­czonymi od kwoty 742,05 zł od dnia 29 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty i od kwoty 719,55 zł od dnia 22 lutego 2014 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 227,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 197,00 zł tytułem zwrotu kosztów za­stęp­stwa procesowego w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia nakazu, albo wniósł w tymże terminie sprzeciw (k. 20).

W dniu 23 stycznia 2015 r. (data oddania przesyłki w placówce pocz­to­wej operatora pocztowego obowiązanego do świadczenia usług powszechnych) pozwany W. M. (1) wniósł sprzeciw od powyż­szego na­kazu zapłaty, którego odpis został mu doręczony w dniu 13 stycznia 2015 r., zaskarżając go w całości
i wno­sząc o oddalenie po­wództwa w ca­łości oraz o zasądzenie kosz­tów proce­su według norm przepisanych.

Pozwany podniósł również zarzut potrącenia z należnością główną po­zwu wierzytelności przysługującej mu względem strony powodowej.

Na uzasadnienie sprzeciwu od nakazu zapłaty W. M. (1) pod­niósł, że pozostawał ze stroną powodo­wą w stałych stosunkach gospodarczych, w zakre­sie sprzedaży produktów m.in. (...) i (...). Potwierdził przy tym, że strona powodowa sprzedawała i dostarczała mu zamówiony wcześniej sprzęt AGD w zamian za wynagrodzenie, które każdorazowo było określane
w fakturze VAT zgodnie z cennikiem produktów wyprodukowanych przez stronę powodową.

Pozwany podał, że po uzyskaniu informacji o wszczęciu postępowania upadłościowego i problemach finansowych strony powodowej, dokonał zgło­szenia przysługujących mu względem strony powodowej wierzytelności na łącz­ną kwotę 2.438,25 zł. Kwota ta wynikała ze skompensowania kwoty wierzytel­ności głównej w wysokości 3.899,85 zł o kwotę wierzytelności do potrącenia – 1.461,60 zł (tj. kwoty 742,05 z faktury nr (...) oraz kwoty 719,55 zł
z faktury nr (...)). Pismem z dnia 02 września 2014 r. uzupełnił zgło­szenie wierzytelności w postępowaniu upadłościowym z kwoty 3.899,85 zł do kwoty 5.084,35 zł „brutto”. Powyższe uzupełnienie wynikało z kosztów, jakie został zmuszony został ponieść w związku z awariami urządzeń (...)
u klientów detalicznych z tytułu napraw awarii, jakie miały miejsce w okresie gwarancyjnym, z których to napraw gwarant – strona powodowa – się nie wy­wiązał.

W. M. (1) naprowadził, że potrącenia dokonał na podstawie art. 93. ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r., poz. 233 z późn. zm.) i stało się ono skuteczne, albowiem syn­dyk go nie kwestionował. Nadto – strony zawarły porozumienie, „że dodatkowy rabat, o którym mowa w pkt 3 przyznany będzie w formie korekty na fakturze ekspozycyjnej, a jego wypłata nastąpi poprzez kompensację należności z faktu­rami, których termin płatności przypada później niż ostatni dzień okresu rozli­czeniowego”. Zasady sprzedaży ekspozycyjnej sprzętu (...)obowiązy­wały w okresie od 01 stycznia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2013 r. Postano­wieniem z dnia 18 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej Wydział VIII Gospodarczy dla spraw upadłościowych i naprawczych w sprawie prowadzonej pod sygnaturą akt VIII GU 291/13 ogłosił upadłość (...)spółki akcyjnej, a zatem potrącenie było dopuszczalne, albowiem obie wierzytelności istniały w dniu ogłoszenia upadłości powodowej spółki (k. 27 – 30).

W piśmie procesowym z dnia 26 maja 2015 r. stanowiącym replikę na sprzeciw od nakazu zapłaty strona powodowa podtrzymała w całości żądanie pozwu wnosząc o oddalenie sprzeciwu pozwanego jako oczywiście bezzasad­nego.

W uzasadnieniu swojego pisma strona powodowa podniosła, że nie zga­dzała się z tezami i zarzutami przedstawionymi przez W. M. (1) poza twierdzeniami, które zostały przez nią wyraźnie przyznane. Fakt przyznania przez pozwanego istnienia umowy sprzedaży i dokonania przez niego zakupu sprzętu AGD będącego przedmiotem niniejszego postępowania świadczył
o tym, że pozew w sprawie był zasadny.

Syndyk masy upadłości (...) spółki akcyjnej w upadłości likwidacyjnej wskazał przy tym, że pozwany odebrał zamówiony towar bez za­strzeżeń a zatem winien uiścić cenę wynikającą z dostarczonych mu faktur, czego jednak nie uczynił.

Strona powodowa przyznała przy tym, że W. M. (1) dokonał zgłosze­nia wierzytelności w postępowaniu upadłościowym, umieszczonej na liście wie­rzytelności pod pozycją 414, podnosząc ewentualny zarzut potrącenia kwot 742,05 zł i 719,55 zł. Syndyk masy upadłości odmówił uznania zgłoszonej wie­rzytelności w całości, a tym samym podważono skuteczność podniesionego przez wierzyciela zarzutu potrącenia. Wierzytelność pozwanego nie została ujęta bowiem w księgach rachunkowych upadłego i nie została przez niego uznana. Ponadto upadła spółka nie potwierdziła zasadności naliczenia żąda­nych przez wierzyciela korekt wartości faktur sprzedaży wystawionych przez upadłego. Kurator działający w imieniu upadłej spółki nie zgłosił zastrzeżeń co do faktu odmowy uznania wierzytelności przez syndyka, natomiast lista wierzy­telności nie została jeszcze zatwierdzona przez sędziego komisarza.

Syndyk masy upadłości (...) spółki akcyjnej w upadłości likwidacyjnej podniósł również, że nie miał wiedzy odnośnie złożenia przez po­zwanego ewentualnego sprzeciwu w oparciu o art. 256. ustawy – Prawo upa­dłościowe i naprawcze do listy wierzytelności.

Strona powodowa zaprzeczyła istnieniu jakiejkolwiek wierzytelności po stronie W. M. (1). Roszczenie pozwanego co do udzielenia mu rabatu do­datkowego w oparciu o Zasady sprzedaży ekspozycyjnego sprzętu (...)było bezpodstawne, albowiem zgodnie z pkt 5 powołanych zasad rabat przy­znany mógł mu zostać w formie korekty na fakturze ekspozycyjnej a jego wypła­ta nastąpić miała poprzez kompensatę z należnościami, których termin płatno­ści przypadał później niż ostatni dzień okresu rozliczeniowego. Nadto naliczenie rabatu było uzależnione od terminowego uiszczenia wszystkich płatności, któ­rych termin nastąpił przed zakończeniem okresu rozliczeniowego ekspozycji. Syndyk masy upadłości (...) spółki akcyjnej w upadłości likwida­cyjnej zarzucił przy tym, że skoro pozwany nie dokonał w 2013 r. zapłaty za dwie faktury dochodzone niniejszym pozwem, tym samym nie było możliwe przy­znanie mu jakiegokolwiek dodatkowego rabatu.

Syndyk masy upadłości (...) spółki akcyjnej w upadłości likwidacyjnej wskazał również, że pozew w niniejszej sprawie dotyczył sprawy
o zapłatę z zaległych faktur VAT nie zaś roszczeń pozwanego z tytułu gwaran­cji, albowiem ta ostatnia umowa była odrębna od samej umowy sprzedaży. Gwarancja prowadziła do odpowiedzialności odszkodowawczej gwaranta, o ile niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania przez gwaranta będzie następstwem okoliczności, za które gwarant ponosi odpowiedzialność zgodnie z art. 471 k.c. i następne. Roszczenia z tytułu niezgodności zakupionego towaru z umową mogły być zaspokajane obecnie jedynie w oparciu o przepisy ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze, poprzez dokonanie stosownego zgłoszenia na listę wierzytelności (k. 115 – 116 verte).

W piśmie przygotowawczym z dnia 30 czerwca 2015 r. W. M. (1) za­przeczył twierdzeniom podnoszonym przez stronę powodową, za wyjątkiem okoliczności, które wyraźnie przyznał. Zarzucił, że nigdy nie podnosił nieważno­ści umowy sprzedaży. Po uzyskaniu informacji o wszczęciu postępowania upa­dłościowego wobec powodowej spółki zgłosił swoją wierzytelność w postępo­waniu upadłościowym w dniu 05 maja 2014 r. dokonując kompensaty kwoty głównej wierzytelności 3.899,85 zł z kwotą wierzytelności do potrącenia – 1.461,60 zł a w uzupełnieniu zgłoszenia wierzytelności z dnia 02 września 2014 r. pozwany zwiększył kwotę swojej wierzytelności z kwoty 3.899,85 zł do kwoty 5.084,35 zł.

Pozwany wskazał także, że odesłał w dniu 26 lutego 2015 r. przesłane mu przez upadłą spółkę potwierdzenie salda na dzień 31 grudnia 2014 r. z uwa­gami, że były one niezgodne z posiadanymi przez niego danymi księgowymi. Nie otrzymał przy tym żadnej informacji odnośnie odmówienia przez syndyka u­znania zgłoszonej przez pozwanego wierzytelności a tym samym nie miał on pod­staw do złożenia sprzeciwu. Zarzucił przy tym, że argumentacja strony po­wodowej, iż nie mógł żądać należnego rabatu ekspozycyjnego w związku z bra­kiem zapłaty za faktury numer (...), była nieuzasad­niona. Gdyby nawet się z nią zgodzić, to jednak pozostawała jeszcze faktura ekspozycyjna numer (...) z dnia 06 czerwca 2013 r. na kwotę 2.564,55 zł, która winna zostać skorygowana o kwotę 2.273,90 zł według zasad warunków expo, na które powoływała się strona powodowa w piśmie z dnia 26 maja 2015 r. i których nie odrzucała jako niezasadnych. Faktura ta została bo­wiem zapłacona w dniu 15 października 2013 r., przy czym zapłacono ją jako kompensatę faktur z korektą wyliczeń obrotu i Bonusa za sprzedaż za II kwartał 2013 r., którą pozwany otrzymał dopiero w dniu 14 października 2013 r., a po­winno to zostać wykonane bez zbędnej zwłoki zaraz po zakończeniu kwartału liczonego do Bonusa. Zatem to z przyczyn leżących po stronie powodowej, na­leżność została uregulowana przelewem (...) dni po terminie wskazanym na fakturze. Wskazał również, że faktury sprzedaży bieżącej (...) spółka akcyjna w upadłości likwidacyjnej wystawiała jako przedpłatowe. Tym samym zazwyczaj w momencie wystawiania faktur strona powodowa dyspono­wała już odpowiednimi środkami finansowymi na swoim rachunku bankowym wpłaconymi przez pozwanego za dostarczony mu towar.

W. M. (1) podniósł, że powodowa spółka sprzedawała urządzenia wraz z gwarancją dla klienta ostatecznego. Jeśli zatem gwarant nie wywiązał się ze swojego przyrzeczenia względem konsumenta, zrzucał ewentualne obo­wiązki naprawy na sprzedawcę. Pozwany w związku z niewywiązaniem się przez gwaranta z napraw urządzeń (...)u klientów detalicznych, jakie miały miejsce w okresie gwarancyjnym, dokonał na własny koszt naprawy
u tych konsumentów, u których ujawniły się usterki podczas eksploatacji urzą­dzeń w warunkach domowych. Gdyby natomiast pozwany nie uczynił tego, na­ra­ziłby się na ewentualne procesy sądowe o zwrot wartości urządzeń, które zo­stały sprzedane. Za pośrednictwem współpracującej z pozwanym firmy, ściągał z Francji części potrzebne do naprawy zepsutych urządzeń a następnie zlecał serwisowi dokonywanie napraw przesyłając mu części na miejsce. Uzupełnienie wierzytelności dokonane przez pozwanego w postępowaniu upadłościowym wy­nikało właśnie z kosztów, jakie W. M. (1) zmuszony został ponieść
w związku z awariami urządzeń (...)mających miejsce w okresie gwa­rancyjnym, a z których to napraw (...) spółka akcyjna w u­pa­dło­ści likwidacyjnej się nie wywiązała (k. 126 – 128).

Strona powodowa w piśmie procesowym oznaczonym jako pismo przy­gotowawcze numer 2 z dnia 10 lipca 2015 r. podniosła, że nie był trafny zarzut pozwanego, iż nie otrzymał informacji dotyczących nieuznania jego wierzytel­ności na liście wierzytelności sporządzonej przez syndyka powodowej spółki, albowiem informacja o sporządzeniu listy wierzytelności ogłoszona została zgod­nie z art. 255. ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze w Monitorze Sądo­wym i Gospodarczym, a zatem pozwany mógł ją przeglądnąć w sekretariacie sądu. Syndyk natomiast nie miał obowiązku indywidualnego zawiadamiania każ­dego wierzyciela o uznaniu lub nie uznaniu zgłoszonej przez niego wie­rzy­telności.

Syndyk masy upadłości (...) spółki akcyjnej w upadłości likwidacyjnej naprowadził, że zgodnie z art. 96. ustawy Prawo upadłościowe
i naprawcze wierzy­ciel, który chce skorzystać z prawa potrącenia składa o tym oświadczenie nie później niż przy zgłoszeniu wierzytelności. Pozwany zgłosił zarzut potrącenia w postępowaniu upadłościowym, lecz zarzut ten nie został uwzględniony przez syndyka. W. M. (1) w ustawowym terminie nie zgłosił sprzeciwu do listy wie­rzy­telności a tym samym uznać należało, że nie dochował należytej proce­dury w zakresie dochodzenia swoich ewentualnych praw. Po­woływanie się za­tem przez pozwanego w niniejszym procesie na zasadność dokonanych korekt było niezasadne, skoro powyższe twierdzenia zostały już rozpatrzone w postę­powa­niu upadłościowym.

Strona powodowa podniosła również, że w księgowości strony powodo­wej i pozwanego istniały rozbieżności w zakresie naliczonych przez W. M. (1) a niezaakceptowanych przez syndyka masy upadłości „(...)” spółki akcyjnej w upadłości likwidacyjnej korekt faktur sprzedaży wysta­wionych przez stronę powodową. Lista wierzytelności sporządzona w postępo­waniu upadłościowym nie została jeszcze zatwierdzona przez sędziego komisa­rza a zatem była nieprawomocna.

Powodowa spółka powołała się przy tym na art. 263. ustawy Prawo u­padłościowe i naprawcze, zgodnie z którym jeżeli odmowa uznania wierzytelno­ści nastąpiła w postępowaniu upadłościowym obejmującym likwidację majątku upadłego, do­cho­dzenie wierzytelności, której odmówiono uznania jest możliwe dopiero po u­morzeniu lub zakończeniu postępowania upadłościowego.

Syndyk masy upadłości (...) spółki akcyjnej w upadłości likwidacyjnej wskazał, że podniesiony przez pozwanego zarzut potrącenia
w niniejszym postępowaniu był niedopuszczalny, albowiem gdyby został on uw­zględniony także przez sędziego komisarza – to pozwany uzyskałby podwójne zaspokojenie dochodzonych roszczeń. W niniejszym stanie faktycznym zacho­dziła swoistego rodzaju zawisłość sprawy w zakresie wierzytelności dochodzo­nych przez pozwanego przy pomocy zarzutu potrącenia. Pozwany nie udowod­nił istnienia swoich roszczeń, z których wywodził swoje uprawnienia do dokona­nia potrącenia, albowiem nie był uprawniony do samodzielnego dokonywania korekty faktur wystawionych przez stronę powodową. Tym samym wierzytel­ność przedstawiona przez W. M. (1) do potrącenia nie istniała.

Strona powodowa wskazała również, że fakt powoływania się przez po­zwanego na przesłanie dokumentacji związanej ze wzajemnymi rozliczeniami stron i odebranie tejże dokumentacji przez G. K. nie miał znaczenia dla sprawy, albowiem nie miała ona uprawnień do składania oświadczeń w imieniu strony powodowej, szczególnie w zakresie wzajemnych uzgodnień salda należ­ności (k. 139 – 141).

Pozwany w piśmie przygotowawczym z dnia 20 września 2015 r. przed­stawił opis rozliczeń ekspozycyjnych w zakresie sprzedaży produktów marki D. (...).

W. M. (1) wskazał, że aby dokonać rozliczenia (korekty) zakupionych urządzeń na warunkach ekspozycyjnych należało dokonać zakupu wybranego u­rządzenia, które na fakturze zostało objęte rabatem w wysokości 55,00 % od ceny cennikowej. Kwota ta mogła jednak zostać obniżona o dodatkowy rabat (mak­symalnie 39,9 %) w oparciu o Zasady sprzedaży ekspozycyjnej sprzętu (...)po spełnieniu przesłanek w postaci zakupu urządzeń do sprzedaży bie­żącej w takiej ilości, aby ich wartość cennikowa „netto” stanowiła wielkość równą lub większą 2 do 8 – krotności wartości zakupu urządzenia ekspozycyj­nego, według cen cennikowych „netto”. Z uwagi na dużą sprzedaż bieżącą u­rządzeń marki D. (...) (ponad 8 – krotność) pozwany mógł liczyć na war­tość maksymalną dodatkowego rabatu.

W. M. (1) wskazał, że od dnia 30 września 2013 r. sprzedaż przekro­czyła 8 – krotność wartości urządzenia ekspozycyjnego osiągając kwotę 42.284,78 zł, podczas gdy 8 – krotność wynosiła kwotę 40.623,58 zł (według cen cennikowych „netto”). Tym samym wypełniając warunki określone w Zasa­dach sprzedaży ekspozycyjnej sprzętu (...)pozwany mógł uzyskać do­datkową korektę 39,9 %, co w połączeniu z wcześniej udzielonym rabatem
w wysokości 55,00 % dało łącznie 94,9 % rabatu.

Pozwany zaznaczył, że terminem rozliczenia ekspozycji był dzień 04 paź­dziernika 2013 r. (tj. 120 dni po wystawieniu faktury na urządzenie ekspozy­cyjne), natomiast W. M. (1) spełnił te warunki rozliczenia ekspozycji już na dzień 30 września 2013 r. W związku zatem z wystawieniem korekty bonusowej z dnia 14 października 2013 r., do wystawienia której zobowiązana była powo­dowa spółka każdorazowo po zakończeniu kwartału, zapłata za fakturę numer (...) nastąpiła w dniu 15 października 2013 r.

W. M. (1) wyjaśnił również, że dodatkowa sprzedaż bieżąca od dnia 30 września 2013 r. do końca trwania ekspozycji, a nadto wypracowana przez niego nadwyżka stanowiła już amortyzację dodatkowo pobranych urządzeń na warunkach ekspozycyjnych określonych fakturą numer (...) i fakturą numer (...), których zapłaty niesłusznie domagała się strona powo­dowa, albowiem sama nie wypełniła zobowiązań, jakie leżały po jej stronie po­przez niedotrzymanie warunków umowy (k. 148 – 149).

W piśmie procesowym oznaczonym jako przygotowawcze numer 3
z dnia 16 października 2015 r. syndyk masy upadłości (...) spółki akcyjnej w upadłości likwidacyjnej podtrzymał swoje stanowisko co do braku istnienia wierzytelności po stronie pozwanego. Nadto zaprzeczył, aby sposób rozliczeń podany przez pozwanego w piśmie z dnia 20 września 2015 r. był zgodny z prawdą oraz przyjętymi przez strony uzgodnieniami.

Strona powodowa wskazała również, że w okresie obowiązywania cenni­ków dołączonych przez pozwanego do akt sprawy, na rynku funkcjonowało kilku sprzedawców sprzętu (...). Wydruki z komputera zawierające jedy­nie cennik oraz opis i zdjęcia produktów D. (...) nie mogły świadczyć o ustaleniu przez strony rabatu w przypadku zamówienia sprzętu w określonej ilości (k. 160 – 161).

W piśmie procesowym oznaczonym jako pismo przygotowawcze numer 4 z dnia 24 listopada 2015 r. strona powodowa wskazała, że przedłożona przez pozwanego kopia cennika sprzętu (...)nie dowodziła, że została ona do­łączona do konkretnej wiadomości przesłanej pocztą elektroniczną. Co więcej dowód z wydruku komputerowego nie został przewidziany w procedurze cywil­nej, nadto nie miał on ani mocy dowodowej ani też znaczenia dla rozstrzygnię­cia sprawy (k. 171 – 172).

W. M. (1) w piśmie przygotowawczym z dnia 04 listopada 2015 r. wska­zał, że (...) spółka akcyjna w upadłości likwidacyjnej stoso­wała z pozwanym sposób porozumiewania się poprzez system teleinforma­tyczny i cenniki doręczone W. M. (1) w ten sposób były wiążące mię­dzy stronami. Brak zatem podpisu na przesłanym cenniku nie miał znaczenia dla mocy cen tam wskazanych tym bardziej, że ceny te były ujawniane także
w fakturach przesyłanych do pozwanego.

Pozwany wskazał również, że upadła spółka była wyłącznym dystrybuto­rem sprzętu De D. w Polsce i to u niego zaopatrywali się sprzedawcy
(w tym pozwany) w sprzęt za ceny przekazywane w cenniku przez powodową spółkę (k. 174).

Bezsporne było, że (...) spółka akcyjna w upadłości likwi­dacyjnej oraz W. M. (1) pozostawali ze sobą w stałych stosunkach gospo­dar­czych w zakresie sprzedaży produktów m. in. marek (...) i (...). Poza sporem było, że (...) spółka akcyjna w upadłości likwida­cyjnej sprzedawała i dostarczała W. M. (1) zamówiony wcześniej sprzęt AGD w zamian za wynagrodzenie, które każdorazowo było określane
w fakturze VAT zgodnie z cennikiem produktów wyprodukowanych przez „Fa­gormastercook” spółkę akcyjną w upadłości likwidacyjnej. Nie było sporu co do tego, że postanowieniem z dnia 18 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu Wydział VIII Gospodarczy w sprawie prowadzonej pod sygnaturą akt VIII GU 291/13 ogłosił upadłość (...) spółki akcyjnej. Bezsporne było, że po uzyskaniu informacji o wszczęciu postępowa­nia upadłościowego i problemach finansowych (...) spółki akcyj­nej w (...) dokonał zgłoszenia przysługujących mu względem upadłej spółki wierzytelności na łączną kwotę 2.438,25 zł. Kwota ta wynikała ze skompensowania kwoty wierzytelności głównej w wysokości 3.899,85 zł o kwotę wierzytelności do potrącenia – 1.461,60 zł (tj. kwoty 742,05 z faktury nr (...) oraz kwoty 719,55 zł z faktury nr (...)). Poza sporem było, że pismem z dnia 02 września 2014 r. W. M. (1) uzupeł­nił zgłoszenie wierzytelności w postępowaniu upadłościowym z kwoty 3.899,85 zł do kwoty 5.084,35 zł „brutto”. Nie było sporu co do tego, że powyższe uzu­pełnienie wynikało z kosztów, jakie W. M. (1) poniósł w związku z awariami urządzeń (...)u klientów detalicznych i z tytułu napraw awarii, jakie miały miejsce w okresie gwarancyjnym, z których to napraw gwarant – (...)spółka akcyjna w upadłości likwidacyjnej – się nie wywiązała.

II

Bezsporne było, że (...) spółka akcyjna w upadłości li­kwi­dacyjnej oraz W. M. (1) pozostawali ze sobą w stałych stosunkach go­spo­darczych w zakresie sprzedaży produktów m. in. marek (...) i „(...)” (k. 2 – 3 verte, k. 27 – 31). Poza sporem było, że (...) spółka akcyjna w upadłości likwidacyjnej sprzedawała i dostarczała W. M. (1) zamówiony wcześniej sprzęt AGD w zamian za wynagrodzenie, które każdo­razowo było określane w fakturze VAT zgodnie z cennikiem produktów wypro­dukowanych przez (...) spółkę akcyjną w upadłości likwi­da­cyjnej (k. 2 – 3 verte, k. 27 – 31). Nie było sporu co do tego, że postanowie­niem z dnia 18 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu Wydział VIII Gospodarczy w sprawie prowadzonej pod sygnaturą akt VIII GU 291/13 ogłosił upadłość (...) spółki akcyjnej (k. 2 – 3 verte, k. 7 – 11 verte, k. 27 – 31). Bezsporne było, że po uzyskaniu informacji
o wszczęciu postępowania upadłościowego i problemach finansowych „(...) spółki akcyjnej w (...) dokonał zgło­szenia przysługujących mu względem upadłej spółki wierzytelności na łączną kwotę 2.438,25 zł (k. 27 – 31, k. 38 – 42, k. 43). Kwota ta wynikała ze skom­pensowania kwoty wierzytelności głównej w wysokości 3.899,85 zł o kwotę wie­rzytelności do potrącenia – 1.461,60 zł (tj. kwoty 742,05 z faktury nr (...) oraz kwoty 719,55 zł z faktury nr (...)) (k. 27 – 31, k. 36 – 37, k. 38 – 42, k. 45 – 46). Poza sporem było, że pismem z dnia 02 wrze­śnia 2014 r. W. M. (1) uzupełnił zgłoszenie wierzytelności w postępowaniu upadłościowym z kwoty 3.899,85 zł do kwoty 5.084,35 zł „brutto” (k. 27 – 31, k. 34 – 35, k. 36 – 37). Nie było sporu co do tego, że powyższe uzupełnienie wy­nikało z kosztów, jakie W. M. (1) poniósł w związku z awariami urządzeń (...)u klientów detalicznych i z tytułu napraw awarii, jakie miały miejsce
w okresie gwarancyjnym, z których to napraw gwarant – (...) spółka ak­cyjna w upadłości likwidacyjnej – się nie wywiązała (k. 27 – 31, k. 34 – 35, k. 126 – 128).

Sąd Rejonowy w Tarnowie ustalił ponadto następujący stan faktycz­ny:

Strona powodowa – (...) spółka akcyjna w upadłości likwi­dacyjnej prowadziła działalność gospodarczą w zakresie m. in. produkcji
i sprze­daży sprzętu gospodarstwa domowego.

Dowód: wydruki informacji odpowiadającej odpisowi aktualnemu
z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego – k. 7 – 11 verte , k. 119 – 121.

W. M. (1) prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...).

Dowód: wydruk z Centralnej Ewidencji i (...) Go­spodarczej – k. 12.

(...) spółka akcyjna oraz W. M. (1) ustalili, że z dniem 01 marca 2012 r. (...) spółka akcyjna będzie dokumentować za­wierane pomiędzy nimi transakcje w formie elektronicznej. W. M. (1) wyraził zgodę na przesyłanie faktur w formie elektronicznej w formacie PDF na adres e-mail: (...)

Dowód: odpis akceptacji przesyłania faktur w formie elektronicznej – k. 13.

Zasady sprzedaży ekspozycyjnej sprzętu (...)(dalej: „Zasady”) przewidywały, że zakup ekspozycji dokonany w dniach 01 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. następował będzie z rabatem 55,00 % w przypadku odro­czonego terminu płatności (pkt 1) a czas trwania ekspozycji wynosił 180 dni (pkt 2). Za początek okresu rozliczeniowego uznano datę dokonania pierwszego zakupu ekspozycyjnego (pkt 4). Punkt 3 Zasad przewidywał, że w przypadku, gdy w okresie trwania ekspozycji (okres rozliczeniowy) kontrahent dokona za­kupów na standardowych warunkach, przysługiwać mu będzie dodatkowy rabat doliczany do faktury ekspozycyjnej w wysokości 39,9 % w przypadku zakupu na 8 – krotność wartości ekspozycji (liczonej w cenach cennikowych „netto”). Do­datkowy rabat przyznawany był w formie korekty na fakturze ekspozycyjnej,
a jego wypłata miała nastąpić przez kompensatę należności z fakturami, któ­rych termin płatności przypadał później niż ostatni dzień okresu rozliczeniowego (pkt 5). Warunkiem naliczenia rabatu było terminowe uiszczenie wszystkich płatności, których termin nastąpił przed zakończeniem okresu rozliczeniowego ekspozycji (pkt 6).

Dowód: wydruk Zasad sprzedaży ekspozycyjnej sprzętu (...)zaku­pionego w dniach od 01 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. – k. 49.

(...) spółka akcyjna i W. M. (1) stosowały w swoich stosunkach gospodarczych Zasady sprzedaży ekspozycyjnej sprzętu (...)a (...) spółka akcyjna naliczała przy wystawianiu faktur sto­sowany rabat.

D owód: przesłuchanie pozwanego W. M. (1) – k. 178 verte – 180; wydruk i wiadomości przesłanych pocztą elektroniczną – k. 55, k. 81 – 82.

(...) spółka akcyjna i W. M. (1) w zakresie dokonywa­nych zamówień porozumiewali się drogą elektroniczną, w imieniu strony powo­dowej wiadomości pocztą elektroniczną wysyłała E. G. (1) z adresu: (...), natomiast W. M. (1) wysyłał pocztę elek­troniczną z adresu: (...)

Dowód: wydruki wiadomości przesłanych pocztą elektroniczną – k. 55, k. 81 – 82, k. 132; przesłuchanie pozwanego W. M. (1) – k. 178 verte – 180 .

W dniu 15 lutego 2013 r. i w dniu 01 lipca 2013 r. W. M. (1) zostały przesłane na jego adres poczty elektronicznej nowe cenniki D. D. (jako załączniki do wiadomości). W imieniu strony powodowej wiadomości wy­słała M. W. z adresu: (...)

Dowód: wydruki wiadomości przesłanych pocztą elektroniczną – k. 163 – 164, k. 175 – 176; wydruk cennika (...)z dnia 01 lipca 2013 – k. 150 – 159 verte .

W okresie od 06 czerwca 2013 r. do dnia 24 października 2013 r. „(...)” spółka akcyjna wystawiła W. M. (1) 16 faktur za sprze­dany przez spółkę towar na łączną kwotę 47.201,01 zł „netto” (58.057,25 zł „brutto”). Faktury były przesyłane przez (...) spółkę akcyjną pocztą elektroniczną. Faktury były wystawiane przez E. G. (1), K. K.i G. K..

Dowód: odpis faktury VAT numer (...) z dnia 30 września 2013 r. – k. 14; odpis faktury VAT numer (...) z dnia 24 paździer­nika 2013 r. – 16; wydruki faktur VAT wraz z wydrukami wiadomości prze­syłanych pocztą elektroniczną – k. 50 – 79.

W dniu 14 października 2013 r. E. G. (1) przesłała na adres poczty elektronicznej W. M. (1) zbiorczą fakturę korygującą VAT numer KFZ (...) datowaną na dzień 30 września 2013 r. na kwotę -1.619,47 zł jako „rabat z tytułu bonusu kwartalnego”.

Dowód: wydruk wiadomości przesłanej pocztą elektroniczną wraz
z wydrukiem zbiorczej faktury korygującej VAT numer KFZ (...)
z dnia 30 września 2013 r. na kwotę -1.619,47 – k. 132 – 133.

(...) spółka akcyjna zawarła z W. M. (1) umowę sprzedaży okapu zintegrowanego a w związku z jej zawarciem jako sprzedawca wystawiła w dniu 30 września 2013 r. fakturę VAT numer (...) na kwotę 742,05 zł z terminem płatności określonym na dzień 28 stycznia 2014 r.

Dowód: odpis faktury VAT numer (...) z dnia 30 września 2013 r. – k. 14.

Tego samego dnia wystawiona została dyspozycja wydania z magazynu numer (...).

Dowód: odpis dyspozycji wydania z magazynu numer (...) 53 – k. 15.

(...) spółka akcyjna zawarła z W. M. (1) umowę sprzedaży płyty elektrycznej. W związku z zawarciem umowy sprzedaży sprze­dawca wystawił w dniu 24 października 2013 r. fakturę VAT numer (...) na kwotę 719,55 zł z terminem płatności określonym na dzień 21 lutego 2014 r.

Dowód: odpis faktury VAT numer (...) z dnia 24 paździer­nika 2013 r. – k. 16.

W tym samym dniu wystawiona została dyspozycja wydania z magazynu numer (...).

Dowód: odpis dyspozycji wydania z magazynu numer (...) 40 – k. 17.

Postanowieniem wydanym pod sygnaturą akt VIII GU 291/13 w dniu 18 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu Wy­dział VIII Gospodarczy ogłosił upadłość (...) spółki akcyjnej o­bej­mującej likwidację majątku. Do jej reprezentowania powołany został syndyk.

Dowód: wydruki informacji odpowiadającej odpisowi aktualnemu
z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego – k. 7 – 11 verte , k. 119 – 121.

W dniu 16 kwietnia 2014 r. Dom Serwisowy spółka z ograniczoną odpo­wiedzialnością siedzibą w Krakowie wystawiła na W. M. (1) fakturę VAT numer (...) na kwotę 180,00 zł za naprawę śmigła (klejenie dolne­go ramienia).

Dowód: odpis faktury VAT numer (...) z dnia 16 kwietnia 2014 r. – k. 45.

W dniu 20 listopada 2013 r. P.H.U. (...) B. G. wy­stawił na pozwanego fakturę VAT numer (...) na kwotę 150,00 zł za czysz­czenie wewnętrznej części wyświetlacza, diagnozę poprawności drzwi piekarni­ka (...)

Dowód: odpis faktury VAT numer (...) z dnia 20 listopada 2013 r. – k. 46.

W dniu 14 czerwca 2014 r. Przedsiębiorstwo Handlowo – Usługowe (...) wystawiło na W. M. (1) fakturę VAT numer (...)(...) na łączną kwotę 1.000,00 zł za zakup silnika do okapu, wariatora do okapu i śmigła dolnego do okapu.

Dowód: odpis faktury VAT numer (...)(...) z dnia 24 czerwca 2013 r. – k. 37.

W dniu 03 lipca 2014 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. wystawiła na W. M. (1) fakturę VAT numer (...) na kwotę 184,50 zł w związku z wykonaniem usługi serwiso­wej.

Dowód: odpis faktury numer (...) z dnia 03 lipca 2014 r. na kwotę 184,50 zł – k. 36.

W piśmie z dnia 05 maja 2014 r. W. M. (1) dokonał zgłoszenia wie­rzytelności w postępowaniu upadłościowym prowadzonym w stosunku do „(...)” spółki akcyjnej w upadłości likwidacyjnej obejmującego wie­rzytel­ność w łącznej kwocie 3.899,85 zł. W zgłoszeniu wierzytelności wskazał, że (...) spółce akcyjnej w upadłości likwidacyjnej przysługiwały wo­bec niego wierzytelności w kwotach 742,05 zł i 719,55 zł, w związku z czym do­konał potrącenia tych kwot, przez co zgłoszona przez niego kwota do masy upadłości wyniosła 2.438,25 zł. W zgłoszeniu wierzytelności W. M. (1) po­dał, że jego wierzytelność powstała w wyniku konieczności poniesienia przez niego kosztów związanych z tytułu napraw awarii mających miejsce w okresie gwarancyjnym, z których to napraw gwarant – (...) spółka akcyj­na w upadłości likwidacyjnej się nie wywiązała. Na dochodzoną przez niego
w postępowaniu upadłościowym wierzytelność złożyły się również rabaty w wy­so­kości 39,9 % rabatu ekspozycyjnego jako dodatkowego do pierwotnie zasto­sowanego w wysoko­ści 55,00 %, którego W. M. (1) nie otrzymał.

Dowód: zgłoszenie wierzytelności w postępowaniu upadłościowym z dnia 05 maja 2014 r. wraz z odpisem pisemnego potwierdzenia nadania przesyłki listowej poleconej – k. 38 – 44; przesłuchanie pozwanego W. M. (1)– k. 179 – 180.

W piśmie z dnia 02 września 2014 r. W. M. (1) dokonał uzupełnienia zgłoszenia wierzytelności w postępowaniu upadłościowym prowadzonym w sto­sunku do (...) spółki akcyjnej w upadłości likwidacyjnej zwięk­szając kwotę swojej wierzytelności, która winna zostać ujęta w kategorii IV
z kwoty 3.899,85 zł do kwoty 5.084,35 zł „brutto”. Zwiększenie kwoty spowodo­wane zostało koniecznością poniesienia przez W. M. (1) dalszych kosz­tów związanych z tytułu napraw awarii mających miejsce w okresie gwarancyj­nym, z których to napraw gwarant – (...) spółka akcyjna w upa­dłości likwidacyjnej się nie wywiązała.

Dowód: uzupełniające zgłoszenie wierzytelności w postępowaniu upadłościowym z dnia 02 września 2014 r. wraz z odpisem pisemnego po­twierdzenia nadania przesyłki listowej poleconej – k. 34 – 35, k. 43.

W piśmie wysłanym w dniu 27 stycznia 2014 r. (...) spółka akcyjna w upadłości likwidacyjnej zwróciła się do W. M. (1) o po­twierdzenie salda na dzień 31 grudnia 2014 r., w którym wskazano, że łączne zobowiązanie W. M. (1) wobec (...) spółki akcyjnej w upa­dłości likwidacyjnej wynosiło łącznie 1.461,60 zł, na którą to sumę składały się kwoty 742,05 zł i 719,55 zł.

Dowód: odpis potwierdzenia salda na dzień 31 grudnia 2014 r. wy­słanego przez (...) spółkę akcyjną w upadłości likwidacyj­nej – k. 129; przesłuchanie pozwanego W. M. (1) – k. 178 verte – 180.

W odpowiedzi na pismo (...) spółki akcyjnej w (...) nie potwierdził zgodności wskazanego salda i w pi­semnym oświadczeniu sporządzonym na treści powyższego dokumentu stwier­dził, że (...) spółka akcyjna w upadłości likwidacyjnej zalegała
z zapłatą na jego rzecz łącznie sumy 3.622,75 zł (5.084,35 – 1.461,60 = 3.622,75).

Dowód: odpis potwierdzenia salda na dzień 31 grudnia 2014 r. wy­słanego przez (...) spółkę akcyjną w upadłości likwidacyj­nej z oświadczeniem W. M. (1) – k. 130; przesłuchanie pozwanego W. M. (1) – k. 178 verte – 180.

Syndyk Masy Upadłości (...) spółka akcyjna w upadłości likwidacyjnej nie uznał wierzytelności W. M. (1) w kwocie łącznej 5.084,35 zł oraz podważył skuteczność podniesionego przez wierzyciela za­rzutu potrącenia, gdyż wierzytelność W. M. (1) nie została ujęta w księ­gach rachunko­wych upadłej spółki i nie została przez nią uznana.

Dowód: odpis z listy wierzytelności w postępowaniu upadłościo­wym obejmującym likwidację majątku dłużnika (...) spółki akcyjnej w upadłości likwidacyjnej – k. 122.

Powyższy stan faktyczny sprawy w części sąd uznał za bez­sporny na pod­stawie art. 229. k.p.c.

Otóż bezsporne było pomiędzy stronami, że (...) spółka akcyjna w upadłości likwidacyjnej oraz W. M. (1) pozostawali ze sobą w stałych stosunkach gospodarczych w zakresie sprzedaży produktów m. in. ma­rek (...) i (...). Poza sporem było, że (...) spółka akcyjna w upadłości likwidacyjnej sprzedawała i dostarczała W. M. (1)zamówiony wcześniej sprzęt AGD w zamian za wynagrodzenie, które każ­dorazowo było określane w fakturze VAT zgodnie z cennikiem produktów wy­produkowanych przez (...) spółkę akcyjną w upadłości likwida­cyjnej. Nie było sporu co do tego, że postanowieniem z dnia 18 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu Wydział VIII Gospo­darczy w sprawie prowadzonej pod sygnaturą akt VIII GU (...)ogłosił upa­dłość (...) spółki akcyjnej. Bezsporne było, że po uzyskaniu in­formacji o wszczęciu postępowania upadłościowego i problemach finansowych (...) spółki akcyjnej w (...) do­konał zgłoszenia przysługujących mu względem upadłej spółki wierzytelności.

Okoliczności powyższe zostały przytoczone przez strony tak w pozwie jak i w sprzeciwie od nakazu zapłaty oraz w dalszych pismach procesowych stron. Jako że przy­znanie powołanych oko­liczności wynikają­cych z pisemnych oświadczeń obu stron nie budziło w świetle przepro­wadzonego postępowania dowodowego wąt­pliwo­ści, okoliczności te zostały u­zna­ne za prawdziwe. Fakty te znalazły częściowo po­twierdzenie w zgroma­dzo­nym w sprawie materiale do­wodowym w szczegól­no­ści w postaci dokumentów i odpisów do­kumentów oraz wydruków. Dla­tego też, zwa­żywszy na zasadę wy­ra­żoną w art. 229. k.p.c., fakty te sąd uznał za udowod­nione.

Powyższy stan faktyczny sprawy w części sąd uznał w znikomym zakre­sie za bez­sporny rów­nież na podstawie art. 230. k.p.c.

Bezsporne było, że W. M. (1) dokonał zgłoszenia wierzytelności
w łącznej kwocie 2.438,25 zł w postępowaniu upadłościowym prowadzonym wo­bec (...) spółki akcyjnej w upadłości likwidacyjnej. Poza spo­rem było, że kwota ta wynikała ze skompensowania kwoty wierzytelności głów­nej w wysokości 3.899,85 zł o kwotę wierzytelności do potrącenia – 1.461,60 zł (tj. kwoty 742,05 z faktury numer (...) oraz kwoty 719,55 zł z faktury numer (...)). Nie było sporu co do tego, że pismem z dnia 02 wrze­śnia 2014 r. W. M. (1) uzupełnił zgłoszenie wierzytelności w postępowaniu upadłościo­wym z kwoty 3.899,85 zł do kwoty 5.084,35 zł „brutto”. Bezsporne było, że po­wyższe uzupełnienie wynikało z kosztów, jakie W. M. (1) poniósł w związku z awariami urządzeń (...)u klientów detalicznych z tytułu na­praw awarii, jakie miały miejsce w okresie gwarancyjnym, z których to napraw gwarant – (...) spółka akcyjna w upadłości likwidacyjnej – się nie wywiąza­ła.

Fakty te przytoczone przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty oraz w dalszych pismach procesowych pozwanego nie docze­kały się z drugiej strony wyraź­nego za­przeczenia czy też po­twierdzenia. Skoro zatem strona prze­ciwna nie wypo­wie­działa się co do przyto­czonych okoliczności, fakty te sąd, mając na uwadze wy­niki całej rozprawy, mógł uznać za przyznane a w konse­kwen­cji za rzeczywi­ście zaistniałe.

Rekonstrukcji stanu faktycznego sąd dokonał w znacznej części na pod­stawie od­pisów dokumentów i wydruków zgromadzonych w toku postępowania dowodowego. Sąd nie dopatrzył się uchy­bień w ich treści oraz formie.

Dowody z odpisów dokumentów urzędowych jak i z odpisów dokumen­tów prywatnych oraz z wydruków sąd uznał w ca­łości za au­tentyczne i wiary­godne. Żadna ze stron ich nie kwestionowała, tak pod wzglę­dem poprawności formal­nej jak i materialnej. Nie u­jawniły się też ja­kiekol­wiek okoliczności podwa­żające moc dowo­dową tych do­ku­mentów, które należa­łoby brać pod uwagę z u­rzę­du. Do­mnie­mania, z któ­rych korzystają do­ku­menty u­rzę­dowe jak i prywatne [auten­tyczno­ś­ci i złożenia zawartego w nim oświad­cze­nia przez o­sobę, która podpi­sała dokument prywatny ( vide: T. Ereciń­ski, „Ko­deks postę­powania cywil­nego. Ko­men­tarz. Część pierwsza. Postępo­wanie roz­po­znaw­cze. Część druga. Po­stępowa­nie zabezpieczające. Tom 1”, wydanie 2, Wydawnictwo Prawnicze Lexi­sNexis, War­szawa 2007 r., pod red. T. Ere­cińskie­go, s. 576, teza 11 do art. 245, s. 590, teza 1 do art. 253)], pozostały niewzru­szone. Dokumenty urzędo­we zostały spo­rządzone zgod­nie z wła­ściwy­mi prze­pisami przez powo­ła­ne do tego or­gany państwowe i w zakresie ich kom­pe­tencji, w związku z czym w świetle art. 244. § 1. k.p.c. w zw. z art. 233. § 1. k.p.c. sta­nowiły dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Z kolei doku­menty prywatne stanowiły do­wód te­go, że o­soby, które je podpi­sały, zło­ży­ły o­świadczenia za­warte w doku­men­tach (art. 245. k.p.c. w zw. z art. 233. § 1. k.p.c.). Wy­druki natomiast stanowiły dowód co do istnienia zapisu komputero­wego o określonej treści, która została w nich za­warta, w chwili dokonywania wydruku (k. 309. k.p.c. w zw. z art. 233. § 1. k.p.c.) ( vide: wyrok Sądu Apelacyj­nego w Krakowie z dnia 08 lutego 2013 r., sygn. akt I ACa 1399/12, nie publ., LEX numer 1362755).

Osobnego omówienia wymagały natomiast wydruki w posta­ci Zasad sprze­daży ekspozycyjnej sprzętu (...)(k. 49), cennika produktów D. (...) (k. 150 – 159 verte) oraz wiadomości wysłanych pocztą elektroniczną
a przesyłanych między stronami, które to wydruki przed­łożył jedynie pozwany.

Dokument prywatny jakkolwiek nie został wyposażony w domniemanie prawne zgodności jego treści z rzeczywistym stanem, to jednak może stanowić samodzielny środek dowodowy i w oparciu o jego treść sąd ma możliwość wy­rokowania. Dokument prywatny pozostaje jednym z dowodów wymienionych
w kodeksie postępowania cywilnego i podlega ocenie tak jak wszystkie inne do­wody ( vide: art. 233. § 1. k.p.c.). Może zatem stanowić podstawę ustaleń fak­tycz­nych i wyrokowania ( vide: wyrok i uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego
z dnia 30 czerwca 2004 r., sygn. akt IV CK 474/03, publ. OSNC 2005 r., nr 6, poz. 113; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1985 r., sygn. akt IV PR 200/85, publ. OSNCP 1986 r., nr 5, poz. 84; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03 października 2000 r., sygn. akt I CKN 804/98, nie publ., LEX nr 50890).

Dokument prywatny w świetle brzmienia art. 253. k.p.c. ma znacznie mniej­szą moc dowodową, jeżeli miałby świadczyć na rzecz strony, która go spo­rządziła. Ma za to dużą wartość dowodową, jeśli pochodzi od osoby trzeciej, niezwiązanej ze stronami i od nich niezależnej. Założyć bowiem można wów­czas, że intencją wystawcy takiego dokumentu nie było wzmocnienie bądź też osłabienie którejkolwiek ze stron postępowania ( vide: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 06 listopada 2002 r., sygn. akt I CKN 1280/2000, nie publ., LEX nr 78358). Wskazane wyżej dokumenty uznać można było co naj­wyżej za równoważne dokumentom prywatnym (art. 309. k.p.c. w zw. z art. 245. k.p.c.).

Przepis art. 309 k.p.c. stanowi formalną podstawę przeprowadzenia do­wodu z takich środków dowodowych jak np. wydruki komputerowe w postaci wiadomości przesyłanych pocztą elektroniczną. Pogląd powyższy potwierdził także Sąd Najwyższy, który stwierdził, iż „nie do przyjęcia jest teza, że skoro wydruki komputerowe nie spełniają wymogów dokumentów, i tym samym nie mogą zostać uznane za dowód w procesie. Nawet jeśli podzielić pogląd, że skoro niepodpisane wydruki komputerowe nie stanowią dokumentu w rozumie­niu art. 244 i 245 KPC, to należy uwzględnić, iż w Kodeksie postępowania cy­wilnego nie zawarto zamkniętego katalogu środków dowodowych i dopuszczal­ne jest skorzystanie z każdego źródła informacji o faktach istotnych dla roz­strzygnięcia sprawy, jeśli tylko nie jest to sprzeczne z przepisami prawa. W ra­chubę wchodziła zatem ewentualność zastosowania przepisu art. 309 KPC. Przepis ten odnosi się bowiem do innych niż wyraźnie wymienionych w kodek­sie środków dowodowych i tym samym może mieć zastosowanie także do wy­druków komputerowych” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 05 listopada 2008 r., sygn. akt I CSK 138/08, nie publ., LEX numer 548795, Legalis numer 553457). Wbrew zatem stanowisku strony powodowej wydruki przedłożone przez pozwanego w tym wydruki wiadomości przesłanych pocztą elektroniczną mogły stanowić podstawę do czynienia przez sąd ustaleń faktycznych w szcze­gólności dlatego, że treść tych wydruków korespondowała częściowo z dowo­dem w postaci prze­słuchania W. M. (1).

Strona powodowa mocy dowodowej tych wydruków nie zakwestionowała żadnym dowodem. Wskazywała jedynie, że wydruki wiadomości przesłanych pocztą elektroniczną nie zostały przewidziane w procedurze cywilnej jako środki dowodowe, zatem nie mogły stanowić dowodu w sprawie, nadto nie miały zna­czenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Strona powodowa zarzuciła jedynie, że przedłożona przez pozwanego kopia cennika nie została dołączona do konkret­nej wiadomości przesłanej pocztą elektroniczną. Takie stanowisko strony po­wodowej wobec środków tych środków dowodowych nie zasługiwało na u­względnie­nie. Również twierdzenia, że przedstawione przez pozwanego doku­menty nie zostały podpisane i potwierdzone przez osobę uprawnioną do repre­zentowania strony powodowej nie mogły stanowić podstaw do tego, aby odmó­wić im waloru wiarygodności tym bardziej, iż przeprowadzone dowody z pozo­stałych odpisów dokumentów potwierdziły, że zgodne z rzeczywistością były twierdzenia pozwanego w tym zakresie.

Przy takim stanowisku strony powodowej względem przedłożonych doku­mentów sąd uznał, że zasadność udzielenia rabatu pozwanemu oraz wysokość cen detalicznych oferowanych przez stronę powodową produktów marki D. (...) należało badać w oparciu o ustalone między stronami Zasady, dotych­czas wystawione faktury VAT oraz pozostałą korespondencję prowadzoną za pośrednictwem poczty elektronicznej między stronami. Zasadność stosowania cen produktów określonych w cenniku nie została skutecz­nie zakwestiono­wana przez stronę powodową, która ograniczyła swój zarzut jedynie do stwierdzenia, że brak było dowodu na dołączenie go do konkretnej wiadomości przesłanej pocztą elektroniczną. Z treści wiadomości przesłanej pocztą elektroniczną
w dniu 22 sierpnia 2013 r. (k. 175) jednoznacznie wynikało, że jako załącznik do niej został wysłany pozwanemu „Cennik_DD_01 07 201”, zaś w treści tematu wiadomości M. W. wpisała „FW: nowy cennik (...)– 01.07. 2013” (k. 175). Tym samym pozbawione podstaw były twierdzenia strony powo­dowej, że przedmiotowy cennik nie został dołączony do konkretnej wia­do­mości. Co więcej – złożony do akt sprawy cennik (k. 150 – 159 verte) zawie­rał na pierwszej stronie informację „cennik 01.07.2013”. Brak było podstaw rów­nież do uznania, że M. W. była osobą nieuprawnioną do reprezentacji powodo­wej spółki. W stosunkach gospodarczych między przedsiębiorcami, a tym bar­dziej w przypadku gdy jedną ze stron jest znana i dobrze prosperująca firma na rynku można oczekiwać, że osoby, które w jej imieniu kontaktują się z kontra­hentami, pozostają uprawnione do przesyłania wiadomości mających znaczenie dla utrzymywania kontaktów gospodarczych. Co więcej – również w wia­domo­ści przesłanej pocztą elektroniczną do E. G. (1) w dniu 14 sierpnia 2012 r. (a więc blisko rok wcześniej) kopia wiadomości przesłana zo­stała do M. W.. Trudno zatem przyznać rację stronie powodowej, że ta osoba nie była uprawniona do przesyłania wiadomości pozwanemu. Gdyby na­wet uznać, że tak faktycznie było – to i tak w rzeczywistości strona po­wodowa wysta­wiała na pozwanego faktury obejmujące towary na kwoty wska­zane w przesła­nym cen­niku. Tym samym pozwany przedłożonymi do akt sprawy odpisami dokumen­tów i wydrukami zaprzeczył twierdzeniom powodowej spółki w tym zakre­sie,
a ona sama nie przedstawiła dowodu przeciwnego. Wręcz przeciwnie – w uza­sadnieniu pozwu strona powodowa sama przyznała, że faktury wystawiane były na kwoty określone w cenniku produktów wyprodu­kowanych przez stronę po­wodową (k. 3). Stosowanie rabatów między stronami potwierdziła przede wszystkim zbiorcza faktura korygująca VAT nr KFZ (...) datowana na dzień 30 września 2013 r. na kwotę -1.619,47 zł, w której jako tytuł wystawienia faktury wskazano „rabat z tytułu bonusu kwartalnego”. Fakturę wystawiła E. G. (1). Skoro poprzednie 14 faktur za zakup sprzętu przez pozwanego wy­stawiła ta osoba, to istotnie uznać należało, że była to osoba uprawniona tym bardziej, iż nie kwestionowała tego nawet sama strona powo­dowa.

Strona powodowa nie pofatygowała się do przedsta­wienia wydruków cen­ników, które obowiązywały u niej w tym samym okresie, a tym sa­mym wskazujących na ceny identycznych produktów .. (...) tych też powodów wydruk cennika i wiadomości przesłanych pocztą elektroniczną oraz Zasad zostały uznane przez sąd na podstawie art. 309. k.p.c. jako środki dowodowe zbliżone swym charakterem do dokumentów i mogące stano­wić oparcie dla rozstrzy­gnięcia sprawy.

Część przeprowadzonych przez sąd dowodów z odpisów dokumentów
i wydruków zgromadzonych w sprawie nie stanowiła podstawy do czynienia ustaleń faktycznych, gdyż dowody te nie dotyczyły okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy albo też okoliczności nimi stwierdzone zostały przyzna­ne przez strony w toku procesu.

Przesłuchanie W. M. (1) w charakterze strony stanowiło podstawę czynio­nych ustaleń faktycznych, jako że w zakresie okoliczności relewantnych
z punktu widzenia rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy jego twierdzenia co do zasady jawiły się jako jasne i logiczne, a nadto wykazywały wewnętrzną spój­ność między sobą i korespondowały z pozostałą częścią materiału dowodowe­go. W. M. (1) w sposób bardzo dokładny przedstawił zasady współpraco­wania ze stroną powodową, w tym warunki przyznawania rabatów na zakup sprzętu gospodarstwa domowego, okoliczności związane ze zgłoszeniem wnio­sku w postępowaniu upadłościowym wobec powodowej spółki. Sąd nie znalazł powodów, by kwestionować którąkolwiek część depozycji pozwanego tym bar­dziej, że strona powodowa nie przedstawiła żadnego dowodu, który mógłby poddać w wątpliwość te depozycje.

Sąd postanowił pominąć dowód z przesłuchania strony powodowej
i przedstawiciela upadłej spółki, gdyż zgło­szone pozostałe środki dowodowe pozwoliły w wystarcza­jący stopniu wyjaśnić fakty istotne dla rozstrzy­gnięcia sprawy (art. 299. k.p.c. w zw. z art. 227. k.p.c.) a ponadto żadna ze stron ta­kiego środka dowodowego nie zaoferowała.

III

Sąd Rejonowy w Tarnowie zważył, co następuje:

Powództwo okazało się w całości bezzasadne na skutek podniesienia przez stronę pozwaną zarzutu dokonania potrącenia wierzytelności z tytułu niewykonania przez (...) spółkę akcyjną w upadłości likwidacyj­nej zobowiązania z tytułu umowy wzajemnej o współpracy polegającej na sprzedaży produktów określonych marek poprzez uwzględnianie w cenach sprzedaży kolejnych produktów rabatów udzielonych W. M. (1) z ty­tułu wypracowanego przez niego obrotu, w związku z czym zostało oddalone, przez co całe roszczenie dochodzone przez stronę powodową uległo umorze­niu.

Syndyk masy upadłości (...) spółki akcyjnej w upadłości likwidacyjnej wystąpił z żądaniem zasądzenia od pozwanego W. M. (1) kwoty 1.461,60 zł na podstawie art. 535. § 1. k.c. i art. 353 ¹. k.c. oraz art. 471. k.c., art. 476. k.c. i art. 477. § 1. k.c. wraz z odsetkami liczo­nymi od kwot

⚫

742,05 zł od dnia 29 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty oraz

⚫

719,55 zł od dnia 22 lutego 2014 r. do dnia zapłaty

w oparciu o art. 359. § 1. i § 2. k.c. oraz 481. § 1. i § 2. zd. I. k.c.

Zgodnie z art. 535. § 1. k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobo­wiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a ku­pujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

W myśl art. 353 ¹. k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Stosownie do brzmienia art. 471. k.c. dłużnik obowiązany jest do napra­wienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowią­zania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem o­ko­liczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Po myśli art. 476. k.c. dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świad­czenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Nie dotyczy to wy­padku, gdy opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczno­ści, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Stosownie do treści art. 477. § 1. k.c. w razie zwłoki dłużnika wierzyciel może żądać, niezależnie od wykonania zobowiązania, naprawienia szkody wy­nikłej ze zwłoki.

Odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czyn­ności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego wła­ści­we­go organu (art. 359. § 1. k.c.).

Jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny spo­sób o­kreślona, należą się od­setki ustawowe (art. 359. § 2. k.c.).

Po myśli art. 481. § 1. k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świad­czenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, cho­ciażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Jeżeli stopa odse­tek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (art. 481. § 2. zd. I. k.p.c.).

Norma art. 535. § 1. k.c. zawiera regulację statu­ują­cą umowę sprzedaży, o­kre­śla elementy przedmiotowo istotne ( essentialia negotii) umowy sprzedaży o­raz zasadnicze obo­wiązki stron umowy sprzedaży. Stosownie do brzmienia te­go przepisu umowa sprzedaży pozostaje umową konsensualną, tj. dochodzi do skutku w wyniku o­sią­gnięcia porozumienia przez kontrahentów, jest umową dwustronnie zobo­wią­zu­jącą, odpłatną oraz wzajemną, gdyż świadczenie jednej strony umowy sprze­daży ma stanowić ekwiwalent świadczenia drugiej strony.

Podstawowymi obowiązkami sprzedawcy wynikającymi z u­mowy sprze­daży jest przeniesienie na kupującego własności sprzeda­wanej rzeczy i jej wy­danie kupującemu natomiast na kupującym ciąży obowią­zek odebrania sprze­danej rzeczy i zapłaty umówionej ceny. Obowiązki te statu­owane zostały
w prze­pisie art. 535. § 1. k.c.

Na podstawie poczynionych ustaleń faktycznych należało stwierdzić, że pomiędzy (...) spółką akcyjną a W. M. (1) do­szło do zawar­cia dwóch umów zawierających elementy przedmioto­wo istotne właściwe dla u­mowy sprze­da­ży, w wyniku których (...) spółka akcyjna zo­bo­wią­zała się sprzedać W. M. (1) towary w po­staci sprzętu gospo­darstwa domowego zaś W. M. (1) zobowiązał się do zapłaty cen sprzedaży.

Na podstawie poczynionych ustaleń faktycznych należało stwierdzić, że wysokość jak i zasadność istnienia roszczenia, z którym wystąpiła strona po­wodowa przeciwko pozwanemu były bezsporne między stronami i to jeszcze przed wszczęciem postępowania. W. M. (1) nie przeczył bowiem okoliczno­ściom związanym z wystawieniem przez (...) spółkę akcyjną
w upadłości likwidacyjnej faktur VAT numer (...) z dnia 30 września 2013 r. i numer (...) z dnia 24 października 2013 r. oraz faktom braku uiszczenia przez niego należności z nich wynikających.

W wyniku zawartych umów sprzedaży strona powo­dowa w całości wyko­nała swe obo­wiązki, tj. przeniosła na kupującego własność sprzedanych rzeczy i wy­dała mu rzeczy, czego nie można powiedzieć o pozwanym. Umowy obligo­wały pozwanego do zapłaty ceny i odebrania sprzeda­nych rzeczy, W. M. (1) do dnia zamknięcia rozpra­wy i wydania wyro­ku jed­nak nie uczynił zadość
w spo­sób nale­żyty swe­mu pod­stawowe­mu obowiązko­wi. O ile bowiem sprze­daw­ca wywiązał się ze swych obowiązków w całości, to kupujący nie zrealizo­wał ciążą­cego na nim obo­wiązku, tj. nie za­płacił ceny za przed­mioty, które zo­stały mu sprzedane i wydane.

Nie spełniając swego świad­czenia w postaci zapłaty ceny za sprzedane
i wydane rzeczy pozwany sprzenie­wierzył się nie tylko obowiąz­kowi kupującego sformułowa­nemu w art. 535. § 1. k.c., tj. po­legającemu na zapłacie umó­wionej ceny ale i zasa­dzie leżącej u pod­walin prawa zo­bo­wiązań, zgodnie z któ­rą pacta sunt servanda. Skoro bowiem W. M. (1) zdecydował się za­wrzeć u­mowy, w ramach których kupił konkretne rzeczy – sprzęt gospodarstwa domo­wego – a rezultat umowy został osiągnięty, tj. umówione rzeczy zostały mu wy­da­ne, to obowiązany był również do spełnie­nia swego wzajemnego świadczenia pole­ga­ją­ce­go na zapłacie sprzedawcy umówio­nych cen w termi­nach wynikają­cych z umów potwierdzonych wystawionymi fakturami VAT. Inne roz­wiązanie
w po­staci braku spełnienia świadczenia z ty­tułu zawartych przez po­zwanego u­mów sprzedaży doprowadzi­łoby do zdestabili­zo­wa­nia pewności ob­rotu. U­sank­cjonowanie takiego stanu rze­czy spowodowało­by trudne do przyjęcia kon­se­kwencje. Brak przy tym do­wodu, aby strona powo­dowa za­mierzała zwol­nić po­zwa­nego z długu bądź też zgo­dziła się na przesunięcie terminu płatności za­płaty choćby części ceny, skoro nie tylko wskazywała wy­sokość jego zobo­wią­za­nia wystawiając i przesyłając do niego potwierdzenie salda według stanu na dzień 31 grudnia 2014 r., ostatecz­nie zaś wystąpiła ze stosownym po­wódz­twem. O tym natomiast, że występujący z po­zwem podmiot legitymowany był do dochodze­nia zapłaty ceny za sprzedaż umówionych rzeczy, przeko­nywała treść art. 535. § 1. k.c.

Jeżeli strona powodowa udowod­niła fakty przemawiające za zasadno­ścią powództwa, to na pozwanym spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji
i faktów uzasad­nia­ją­cych jej zdaniem oddalenie powództwa” (tak Sąd Najwyż­szy w wyro­ku z dnia 20 kwietnia 1982 r., sygn. akt I CR 79/82, nie publ., LEX nr 8416).

Istota sporu dotyczyła w zasadzie jedynie zasadności zgłoszonego przez pozwanego zarzutu potrącenia podniesionego przez niego w sprzeciwie od na­kazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w Tarnowie Wydział V Gospodar­czy w dniu 27 listopada 2014 r. pod sygnaturą akt V GNc 3546/14 a dokonane­go w zgłoszeniu wierzytelności oraz okoliczno­ści, w jakich wierzytelność po­zwanego powstała.

Zgodnie z art. 498. § 1. k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem sienie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytel­ność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym.

Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wyso­kości wierzytelności niższej (art. 498. § 2. k.c.).

W myśl art. 499. k.c. potrącenia dokonywa się przez oświadczenie zło­żone drugiej stronie. Oświadczenie ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrące­nie stało się możliwe.

Stosownie do treści art. 93. ust. 1. ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r., poz. 233 z późn. zm.) potrącenie wierzytelności upadłego z wierzytelnością wierzyciela jest dopuszczalne, jeżeli obie wierzytelności istniały w dniu ogłoszenia upadłości, chociażby termin wy­magalności jednej z nich jeszcze nie nastąpił.

Zgodnie z treścią art. 93. ust. 2. ustawy Prawo upadłościowe do potrące­nia przedstawia się całkowitą sumę wierzytelności upadłego, a wierzytelność wierzyciela tylko w wysokości wierzytelności głównej wraz z odsetkami naliczo­nymi do dnia ogłoszenia upa­dłości.

W myśl art. 96. ustawy Prawo upadłościowe wierzyciel, który chce sko­rzystać z prawa potrącenia, składa o tym oświadczenie nie później niż przy zgłoszeniu wierzytelności.

Przepis art. 498. k.c. stanowi, że gdy dwie osoby są jednocześnie wzglę­dem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wie­rzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelno­ści są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku,
a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym.

Pierwszą przesłankę, która wymienia po­wyższy przepis jest wzajemność wierzytelności. Przesłankę wzajemności wie­rzytelności, albo inaczej tożsamości stron, pojmuje się na gruncie instytucji po­trącenia jako sytuację, w której dana osoba jest wierzycielem i równocześnie dłużnikiem innej osoby i vice versa,
a więc gdy między tymi osobami występują wierzytelności, które można określić jako przeciwstawne albo krzyżujące się.

Nade wszystko jednak o potrąceniu wierzytelności można mówić jedynie wówczas, gdy wierzytelność taka istnieje.

Ponieważ strona powodowa zaprzeczyła, aby wierzytelność w kwocie 1.461,50 zł, której dochodziła w niniejszym postępowaniu, została skutecznie przez W. M. (1) potrącona, to pozwany na podstawie art. 6. k.c. zobowią­zany był do udowodnienia okoliczności zaistnienia przesłanek z art. 498. § 1. k.c., w tym faktu istnienia zaprzeczonej wierzytelności. Skuteczność prawna faktu złożenia oświadczenia o potrąceniu, nie uzasadniała jeszcze przyjęcia, że wskutek postawionego przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty za­rzutu, doszło do umorzenia wzajemnych wierzytelności stron do wysokości wie­rzytelności stawianej do potrącenia. Oświadczenie o potrąceniu wywołuje skutki określone w przepisach prawa materialnego tylko wówczas, gdy obie po­trącane wierzytelności rzeczywiście przysługują osobom będącym względem siebie jednocześnie dłużnikami i wierzycielami. Jak przy tym wyjaśnił Sąd Naj­wyższy, „oświadczenie o potrąceniu stanowi materialnoprawną podstawę pro­cesowej czynności pozwanego w postaci za­rzutu potrącenia. Pozwany w ra­mach tego zarzutu oświadcza wolę potrącenia, powołując się na fakt dokonania potrącenia i wynikające z niego skutki prawne, obejmujące trwałe zniweczenie żądania powoda. Jakkolwiek dla zarzutu potrą­cenia, jak i innych zarzutów pro­cesowych, także opartych na materialnoprawnych podstawach, przepisy kodek­su postę­powania cywilnego nie przewidują żadnych wymagań formalnych, a zatem nie stosuje się do nich wymagań prze­widzianych dla pozwu w art. 187 § k.p.c., to swoboda wyboru formy zgłoszenia zarzutu potrącenia (art. 60 k.c.) i podleganie jedynie ogólnym wymaganiom do­tyczącym zarzutów, nie oznacza dowolności
w jego formułowaniu. Poza wymo­giem oświadczenia o potrąceniu pozwany po­wi­nien zindywidualizować swoją wierzytelność, skonkretyzować jej zakres przed­stawiony do potrącenia z wie­rzytelnością powoda, wskazać prze­słanki jej po­wstania, wymagalności i wyso­kość oraz dowody w celu ich wykaza­nia” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt III CSK 317/11, nie publ., LEX numer 1229968).

Ustalenia faktyczne wskazały, iż strony postępowania nawiązały współ­pracę, na podstawie której pozwany kupował od strony powodowej sprzęt go­spodarstwa domowego. Sąd uznał przy tym, że strony stosowały w swoich sto­sunkach gospodarczych Zasady sprzedaży ekspozycyjnej sprzętu D.złożone przez pozwanego do akt sprawy (k. 49, k. 83). Syndyk masy upadłości (...) spółki akcyjnej w upadłości likwidacyjnej w swoich pismach procesowych z jednej strony nie uznawał wierzytelności W. M. (1) wywo­dzonej z przysługującego mu dodatkowego rabatu, z drugiej zaś strony strona powodowa podkreślała, że zgodnie z pkt 6 Zasad naliczenie rabatu uzależnione było od terminowego uiszczenia wszystkich płatności, których termin nastąpił przed zakończeniem okresu rozliczeniowego ekspozycji a skoro pozwany
w 2013 r. nie dokonał zapłaty za faktury dochodzone pozwem na łączną kwotę 1.461,60 zł, to tym samym nie było możliwe przyznanie mu jakiegokolwiek raba­tu.

Niekonsekwencja strony powodowej w tym zakresie, wymagała poczy­nienia kilku istotnych uwag. W pierwszej kolejności wskazać należało, że nie­prawdą było stwierdzenie powodowej spółki, jakoby pozwany nie uiścił w 2013 r. należności wynikających z faktur VAT nr (...) z dnia 30 września 2013 r. oraz (...) z dnia 24 października 2013 r. Z treści przedłożo­nych przez samą stronę powodową odpisów tych dokumentów w sposób nie­budzący wątpliwości wynikało, że termin płatności pierwszej z nich wyznaczony został na dzień 28 stycznia 2014 r. natomiast drugiej na dzień 21 lutego 2014 r. Strona powodowa tym okolicznościom również nie zaprzeczyła, a co więcej –
w pozwie zażądała naliczenia odsetek od kwot wynikających z faktur od dnia na­stępnego po upływie wskazanych w nich terminów płatności (k. 2 verte). Po­wyższe prowadziło do konstatacji, że pozwany nie był zobowiązany do zapłaty należności wynikających z przedmiotowych faktur już w 2013 r. Po drugie zgodnie z pkt 6 Zasad warunkiem naliczenia rabatu było terminowe uiszczenie wszystkich płatności, których termin nastąpił przed zakończeniem okresu rozli­czeniowego ekspozycji, a za początek okresu rozliczeniowego uznano datę do­konania pierwszego zakupu ekspozycyjnego (pkt 4). Zgodzić należało się przy tym ze stroną powodową, że dodatkowy rabat przyznawany był w formie korek­ty na fakturze ekspozycyjnej, a jego wypłata miała nastąpić przez kompensatę należności z fakturami, których termin płatności przypadał później niż ostatni dzień okresu rozliczeniowego. Niemniej jednak strona powodowa takiej faktury nie wystawiła. Co więcej – faktury, których zapłaty dochodził syndyk masy upa­dłości (...) spółki akcyjnej w upadłości likwidacyjnej w niniejszym postępowaniu, były ostatnimi, jakie zostały wystawione na pozwanego. Tym sa­mym wskazana w pkt 5 Zasad kompensata należności nie mogła nastąpić
w 2013 r., skoro pozwany nie był zobowiązany do zapłaty w 2013 r. innych na­leż­ności albowiem kolejnych faktur na jego nazwisko w ciągu 2013 r. już nie wysta­wiano. Sąd dostrzegł również, że już w dniu 18 lutego 2014 r. ogłoszono u­pa­dłość powodowej spółki, a zatem nie miała ona już możliwości sprzedaży swo­jego majątku w tym sprzętu pozostającego w magazynach. Po trzecie już treść wiadomości przesłanej pocztą elektroniczną przez pozwanego do E. G. (1)z zamówieniem do puli ekspozycji płyty (...) (...) 1 sztuka świadczyła o tym, że strony rzeczywiście stosowały rabaty określone w Zasadach, skoro pozwany wskazywał w tej wiadomości, że koszt towaru wyno­sił 1.599 zł – 55,00 % a zatem wynosił on ostatecznie 719,55 zł (k. 55). Po­twierdzeniem tego stanu rzeczy była faktura VAT wystawiona jeszcze
w tym samym dniu przez stronę powodową na opisany wcześniej przez pozwa­nego towar i na podaną przez niego kwotę a doręczona na adres poczty elek­tronicz­nej W. M. (1) w dniu 25 października 2013 r. (k. 56 – 57). Stoso­wanie rabatów potwierdzała również korespondencja przesyłana pocztą elektro­niczną w 2012 r., co dowodziło, że już w roku 2012 r. strony uzgodniły stosowa­nie ra­batów (k. 81 – 82).

Zasady sprzedaży ekspozycyjnej sprzętu (...)przewidywały, że zakup ekspozycji dokonany w dniach 01 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. następował z rabatem 55,00 % w przypadku odroczonego terminu płatności (pkt 1) a czas trwania ekspozycji wynosił 180 dni (pkt 2). Za początek okresu rozliczeniowego strony uznawały datę dokonania pierwszego zakupu ekspozy­cyjnego (pkt 4). Punkt 3 Zasad przewidywał, że w przypadku, gdy w okresie trwania ekspozycji (okres rozliczeniowy) firma dokona zakupów na standardo­wych warunkach, przysługiwać będzie dodatkowy rabat doliczany do faktury ekspozycyjnej w wysokości 39,9 % w przypadku zakupu na 8 – krotność warto­ści ekspozycji (liczonej w cenach cennikowych netto). Warunkiem naliczenia rabatu było terminowe uiszczenie wszystkich płatności, których termin nastąpił przed zakończeniem okresu rozliczeniowego ekspozycji (pkt 6).

Skoro zatem okres rozliczeniowy wynosił 180 dni (niespełna 6 miesięcy), a pierwsza faktura wystawiona została w dniu 06 czerwca 2013 r. to od tego dnia należało liczyć okres, od którego uzależnione było przyznanie dodatko­wego rabatu. W okresie od 06 czerwca 2013 r. do dnia 24 października 2013 r. strona powodowa wystawiła na W. M. (1) 16 faktur za zakupiony u niej towar na łączną kwotę 47.201,01 zł „netto” natomiast wartość detaliczna „netto” wynosiła 58.057,25 zł. Na podstawie przedłożonego przez pozwanego pisma sąd ustalił, że 8 – krotność wartości ekspozycji (liczonej w cenach cennikowych netto) wy­niosła 58.191,84 zł. Tej okoliczności strona powodowa nie kwestiono­wała, jak również nie przedstawiła żadnego dowodu, który mógłby zakwestiono­wać tak ustaloną wartość. Co więcej – wskazane przez W. M. (1) warto­ści deta­liczne odpowiadały tym, które zostały ujęte w cenniku produktów D. (...). Skoro zatem pozwany zakupił produkty ekspozycyjne, to maksymalna wartość dodatkowego rabatu wynosiła 39,9 % i o niego należało skorygować faktury dołączone do wniosku zgłoszenia wierzytelności z dnia 05 maja 2014 r. Tym samym wierzytelność pozwanego wyniosła 3.899,85 zł. Stała się ona wy­magal­na w grudniu 2013 r. (po upływie 180 dni od rozpoczęcia okresu rozlicze­nio­wego czyli licząc od dnia 06 czerwca 2013 r.).

Z kolei wierzytelność (...) spółki akcyjnej w upadłości li­kwidacyjnej w łącznej kwocie 1.461,60 zł uległa umorzeniu na skutek potrącenia dokona­nego przez pozwanego w zgłoszeniu wierzytelności wniesionego w po­stępowaniu upadłościowym (05 maja 2014 r.). Cała zatem wierzytelność upa­dłej spółki w kwocie 1.461,60 zł stwierdzona fakturami VAT numer (...) z dnia 30 września 2013 r. i numer (...) z dnia 24 października 2013 r. uległa umorzeniu już w styczniu i lutym 2014 r. na skutek potrąceń do­konanych przez W. M. (1). Tym samym W. M. (1) nie był zobowiąza­ny do zapłaty na rzecz strony powodowej kwoty dochodzonej przez nią w niniej­szej sprawie.

Odnosząc się do ostatniego zarzutu strony powodowej podniesionego
w piśmie procesowym z dnia 10 lipca 2015 r. (k. 139 – 141) co do zawisłości sprawy w zakresie wierzytelności dochodzonych przez pozwanego przy pomo­cy zarzutu potrącenia należało podkreślić, że stanowisko syndyka masy upa­dłości (...) spółki akcyjnej w upadłości układowej było całkowicie pozbawione podstaw. Syndyk masy upadłości sprawdza jedynie, czy zgłoszona przez wierzyciela w postępowaniu upadłościowym wierzytelność znajduje po­twierdzenie w księgach rachunkowych lub dokumentach upadłego oraz wzywa upadłego do złożenia oświadczenia, czy wierzytelność uznaje (art. 241. i art. 243. § 1. ustawy Prawo upadłościowe). Nie ulegało wątpliwości, że strona po­wodowa nie wystawiła żadnych faktur korygujących obejmujących dodatkowy rabat, na który powoływał się w toku obu postępowań pozwany a także, że nie uznała wierzytelności. Tym samym skoro księgi rachunkowe nie wykazały faktu istnienia wierzytelności, a upadła spółka zaprzeczyła tej okoliczności, syndyk masy upadłości nie mógł uznać zgłoszonej wierzytelności. Nie oznaczało to jednak, że wierzytelność ta faktycznie nie istniała, brak bowiem było w doku­mentach powodowej spółki potwierdzenia jedynie tego faktu. Odpowiednimi do­ku­mentami oraz wydrukami na potwierdzenie jej istnienia dysponował nato­miast W. M. (1).

Całkowicie niezrozumiałe było przy tym powoływanie się przez stronę powodową na treść art. 263. ustawy Prawo upadłościowe. Przepis ten dotyczy bowiem dochodzenia przez wierzyciela w postępowaniu sądowym wierzytelno­ści, której odmówiono uznania w postępowaniu upadłościowym dopiero po umorzeniu lub zakończeniu tego postępowania. Nie mogło zatem budzić wąt­pliwości, że taka sytuacja nie miała miejsca w niniejszej sprawie. To bowiem upadła spółka wystąpiła przeciwko W. M. (1) z pozwem o zapłatę
a nie odwrotnie. Samo natomiast podniesienie zarzutu potrącenia nie wiąże się w żaden sposób z wytoczeniem przez pozwanego powództwa w sprawie, albo­wiem zarzut ten jest dopuszczalny w przypadku istnienia po obu stronach sytu­acji, w której dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzy­cielami. Wówczas każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytel­nością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze, obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem. Pozwany udowodnił, że przysługiwała mu względem powodowej spółki wierzytelność z ty­tułu należnego mu rabatu dodatkowego. Złożył również drugiej stronie sto­sow­ne oświadczenie i to zgodnie z zasadami określonymi art. 96. ustawy Prawo u­padłościowe.

Tak też było w niniejszej sprawie i dlatego sąd zgłoszony zarzut potrące­nia wzajemnych wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej, a zatem do kwoty 1.461,60 zł przysłu­gującej stronie powodowej od pozwanego uznał za skuteczny.

Fakt odmowy uznania wierzytelności W. M. (1) przez syndyka masy upadłości w toku postępowania upadłościowego jak i w samym procesie wytoczonym przez syndyka masy upadłości nie miał wobec tego żadnego zna­czenia, jeśli wyka­zane zostało, że wierzytelność była wymagalna i mogła być dochodzona przed sądem. W tym zakresie sąd orzekający podzielił pogląd Sądu Najwyż­szego, zgodnie z którym „dopuszczalne jest zgłoszenie zarzutu potrącenia przez wie­rzyciela upadłego w procesie wytoczonym przeciwko niemu przez syndyka masy upadłości w sytuacji, gdy przedstawiona do potrące­nia wierzytel­ność zo­stała przed wytoczeniem powództwa zgłoszona w postępo­waniu upa­dłościo­wym wraz z zarzutem potrącenia z wierzytelnością aktualnie docho­dzoną przez syndyka” (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia z dnia 23 stycznia 2007 r., sygn. akt III CZP 125/06, publ. OSNC 2007 r., nr 11, poz. 162, s. 28). Co więcej nawet jeśli wierzyciel nie złożył sprzeciwu od listy wierzytelno­ści ogłoszonej w postępowaniu upadłościowym (...) spółki ak­cyjnej w upadłości likwidacyjnej i lista ta stałaby się prawomocna, to i tak „usta­lenia listy wierzytel­ności nie korzystają z powagi rzeczy osądzonej” (tak Sąd Apela­cyjny w War­szawie w wyroku z dnia 17 grudnia 2013 r., sygn. akt VI ACa 291/13, nie publ., Legalis numer 1049213).

Zważywszy przy tym na zaoferowane przez strony i przeprowadzone do­wo­dy nale­ża­ło przy tym stwierdzić, iż okoliczności uzasadniających brak pod­staw do naliczenia wskazanego przez pozwanego dodatkowego rabatu i po­wstania z tego tytułu wierzytelności W. M. (1) strona powodowa nie wy­kazała. Jeżeli pozwany udowod­nił fakty przemawiające za istnieniem jego wie­rzytelności, a w konsekwencji zasadnością podniesionego zarzutu potrące­nia, to na stronie powodowej spoczywał ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasad­nia­ją­cych jej zdaniem oddalenie tego zarzutu. Skoro zatem W. M. (1) przedstawił środki dowodowe w postaci odpi­sów doku­men­tów prywatnych i wy­druków, któ­rych treść uzasad­niała jego roszczenie, to syndyk masy upadłości (...) spółki akcyjnej w upadłości likwidacyjnej powinien przy­najm­niej podważyć prawdzi­wość wniosków wynikających z odpisów dokumentów
i wydruków przedsta­wionych w toku postępowa­nia przez pozwanego, co spowo­dowałoby, iż ciężar dowodu znów spocząłby na pozwanym zgodnie z tre­ścią art. 6. k.c. Strona powodowa natomiast nie zaprzeczyła, aby strony stoso­wa­ły Zasady przedłożone przez pozwanego, a jedynie kwestionowała możli­wość na­liczenia rabatu z uwagi na nieterminowe regulowanie zobowiązań wyni­kających z faktur. Ponieważ ta okoliczność została zaprzeczona albowiem
w 2013 r. po­zwany zapłacił za wszystkie faktury w terminie, tym samym brak było podstaw do tego, aby nie uznać, że wierzytelność pozwanemu wobec po­wodo­wej spółki przysługi­wała w takiej wysokości, jaką wskazał.

Wobec zatem skutecznego potrącenia wzajemnej wierzytelności W. M. (1), do czego doszło jeszcze przed wniesieniem pozwu poprzez wniesienie zgłoszenia wierzytelności w postępowaniu upadłościowym (...) spółki akcyjnej w upadłości likwidacyjnej, która to wierzytelność przewyższała swą wysokością wierzytelność upadłej spółki, której stwierdzenia i zasądzenia domagał się syndyk masy upadłości (...) spółki akcyjnej w upa­dłości likwidacyjnej, powództwo należało od­dalić.

Sąd uznał przy tym, iż nie ma pod­staw do dalszego uzu­pełnienia z u­rzę­du postępowa­nia dowodowego. W tym zakresie sąd nie mógł wyręczać strony
i niejako w za­stępstwie przeprowadzać taki dowód, gdyż takie postępowanie by­łoby sprzeczne z zasadą kontradyktoryjności. Zgodnie ze sta­nowiskiem Sądu Naj­wyższego „od 1 lipca 1996 r. wskutek zmiany treści art. 232 KPC oraz skre­śle­nia § 2 w art. 3 KPC nastąpiło zniesienie zasady odpo­wie­dzialności sądu za wynik postępowania dowodowego” (tak Sąd Naj­wyższy w wyroku z dnia 07 października 1998 r. sygn. akt II UKN 244/98, publ. OSNAP 1999 r., nr 20, poz. 662 i w wyroku z dnia 30 czerwca 2000 r., sygn. akt II UKN 615/99, publ. OSNAP 2002 r., nr 1, poz. 24). Rola sądu w sprawie winna ogra­niczać się jedy­nie do pozostawania obiektywnym arbitrem w sporze stron (za­sada kontradyk­toryjno­ści). Sąd jedynie wyjątkowo może wy­kazywać inicjatywę dowodową, spoczywającą cały czas na stronach pod groźbą przegrania proce­su. Zdanie powyższe pozostaje w pełni zgodne z przy­jętą linią orzecznictwa i wykładnią Sądu Naj­wyższego, w myśl której „możliwość dopuszczenia przez sąd dowodu nie wska­zanego przez strony nie oznacza, że sąd obowiązany jest zastąpić własnym działaniem bezczynność strony. Jedynie w szczególnych sytu­acjach procesowych o wyjątkowym charakterze sąd powi­nien skorzystać ze swojego upraw­nienia do podjęcia inicjatywy dowodowej (art. 232 kpc)” (tak Sąd Najwyż­szy w wyroku z dnia 05 listopada 1997 r., sygn. akt III CKN 244/97, publ. OSNC 1998 r., nr 3, poz. 52). Brak postępowania dowodo­wego prowadzonego z u­rzę­du był przy tym usprawiedliwiony w świetle poglądu Sądu Najwyższego, w myśl któ­re­go „działanie sądu z urzędu i przeprowadzenie dowodu nie wska­za­nego przez stronę jest po uchyleniu art. 3 § 2 kpc dopusz­czalne tylko w wy­jąt­kowych sytu­acjach procesowych oraz musi wypływać z opartego na zobiek­tywi­zowanej oce­nie przekonania o konieczności jego prze­prowadzenia” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 09 września 1998 r., sygn. akt II UKN 182/98, publ. OSNAP 1999 r., nr 17, poz. 556). Pogląd ten pozostaje tym bardziej ak­tualny w świetle obecnie obowiązującego kodeksu postępowa­nia cywilnego a w szczególności
w kontekście zmian wprowadzonych ustawą z dnia 02 lipca 2004 r. o zmianie u­sta­wy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 172 poz. 1804).

Wskazać należało, iż fundamentalną zasadą w postępowaniu cywilnym jest to, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6. k.c.). Regułę tą potwierdza regulacja zawarta
w przepisie art. 232. k.p.c. Przepis ten stanowił, że strony są obowiązane wska­zywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.
W efekcie, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r., sygn. akt I ACa 1320/11, nie publ., LEX numer 1108777).

Z uwagi na to, że sąd oddalił powództwo w całości, zde­cydował – postę­pu­jąc w myśl dyrek­tywy odpowie­dzialnością za wynik postępo­wania – ob­ciążyć stronę powodową kosz­tami postępo­wania wkła­dając na nią obo­wiązek zwrotu na rzecz pozwanego kosz­tów po­stę­po­wa­nia przez niego po­nie­sionych.

Na koszty procesu, które w sumie wyniosły 441,00 zł, składały się opłata od pozwu w kwocie 30,00 zł (pokwitowanie wpłaty na okładce akt, k. 6) oraz wynagrodzenia profesjonalnych pełnomocników stron określone we­dług stawki mi­ni­mal­nej obliczonej od warto­ści przedmiotu sprawy, tj. w kwotach po 180,00 zł a także koszty opłaty skar­bo­wej od odpisów dokumentów stwier­dzających u­stanowienie zawodowych pełno­mocników procesowych stron w łącz­nej kwocie 51,00 zł (k. 4 – 5, k. 32 – 33, k. 117 – 118).

Powstania innych kosztów postępowania żadna ze stron nie wykazała
i ich zasądzenia nie żądała.

Sąd postanowił obciążyć stronę powodową całością kosztów procesu
w łącznej kwocie 441,00 zł związanych z wnie­sieniem pozwu przez zawodo­we­go peł­nomocnika strony powodowej jak i sprzeciwu od nakazu zapłaty przez profesjo­nalnego pełnomocnika pozwanego oraz zasądzić od syndyka masy upadłości (...) spółki akcyjnej w upadłości likwidacyjnej na rzecz W. M. (1) kwotę 197,00 zł tytułem zwrotu kosz­tów zastępstwa proceso­wego. Koszty procesu zasądzone na rzecz pozwanego obejmo­wały zatem kosz­ty związa­ne z zastęp­stwem procesowym przez za­wodowego peł­no­moc­ni­ka, tj. kosz­ty wynagrodze­nia jak i opłaty skarbowej od odpisu dokumentu peł­nomocnictwa.

Jednocze­śnie kwota 441,00 zł wska­zana wyżej od­powiadająca całości kosztów postępowania stanowiła na zasa­dzie unifikacji i koncentracji kosztów po­stę­powa­nia wyraz rozstrzygnięcia o ca­łości kosztów procesu. Wynikało to wprost z zasady unifikacji i zasady koncentracji kosztów postępowania wyrażo­nej w art. 108. § 1. k.p.c.

Wyżej wskazane względy zdecydowały o tym, że orzeczono jak w sen­tencji, uznając powództwo na pod­stawie art. 535. § 1. k.c. i art. 353 ¹. k.c. oraz art. 477. § 1. k.c. i art. 476. k.c. w zw. z art. 471. k.c. oraz art. 498. k.c. i art. 499. k.c. w zw. z art. 93. ust. 1. i art. 96. ustawy Prawo upadłościowe jak i w o­parciu o art. 6. k.c. w zw. z art. 232. k.p.c., a także na pod­stawie pozostałych po­wołanych w uza­sadnieniu przepisów w całości za bezza­sadne.

O kosztach orzeczono po myśli art. 98. § 1. i § 3. k.p.c. w zw. z art. 99. k.p.c. i art. 108. § 1. k.p.c. oraz art. 109. § 1. k.p.c. jak i na podstawie art. 28. pkt 1) ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosz­tach sądowych w sprawach cywil­nych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 z późn. zm.) oraz w oparciu o § 6. pkt 2) w zw. z § 2. ust. 2. zd. I. roz­porządze­nia Ministra Spra­wiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynno­ści rad­ców prawnych oraz pono­sze­nia przez Skarb Państwa kosztów po­mocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustano­wio­nego z u­rzędu (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 490
z późn. zm.) jak i w oparciu o § 6. pkt 2) w zw. z § 2. ust. 2. zd. I. roz­porządze­nia Ministra Spra­wie­dliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynno­ści adwokac­kie oraz pono­sze­nia przez Skarb Państwa kosztów nieopła­conej po­mocy praw­nej u­dzie­lo­nej z u­rzędu (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 461 z późn. zm.) a także art. 1. ust. 1. pkt 2) ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbo­wej (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r., poz. 783 z późn. zm.).

SSR Michał Bień

Tarnów, dnia 15 lutego 2016 r.