Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tarnowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2025 r.

Sąd Rejonowy w Tarnowie V Wydział Gospodarczy

w składzie

Przewodniczący sędzia Michał Bień

Protokolant Kinga Ciszewska

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2025 r. w Tarnowie

sprawy z powództwa N. B.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T.

o ustalenie

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki N. B. na rzecz strony pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpo­wie­dzialnością kwotę 3.617,00 (słownie: trzy tysiące sześćset sie­demnaście) zł wraz
z od­set­ka­mi ustawowymi za o­póź­nienie liczo­nymi od kwoty 3.617,00 (słownie: trzy tysiące sześćset sie­demnaście) zł od dnia u­pra­wo­moc­nie­nia orzeczenia do dnia zapłaty tytułem kosztów pro­cesu.

SSR Michał Bień

sygn. akt V GC 258/24

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowie
z dnia 13 lutego 2025 r.

I

Powódka N. B. w po­zwie wniesionym w dniu 15 kwietnia 2024 r. (data oddania przesyłki w placów­ce pocz­towej operatora pocz­towego obowiązanego do świadczenia usług powszech­nych) do Sądu Rejo­nowego w Tarnowie skierowa­nym przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. domagała się ustalenia, że dokonane przez (...)spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w dniu 18 marca 2024 r. wypowiedzenie umowy najmu lokalu numer (...) w (...) zawartej w dniu 24 maja 2021 r. było bezskuteczne oraz ustalenia, że dokonane przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w dniu 18 marca 2024 r. wypowiedzenie umowy najmu lokalu numer (...) w (...) zawartej w dniu 23 maja 2022 r. było bezskuteczne a także zasądzenia od strony pozwanej kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu N. B. podała, że zawarła ze stro­ną pozwaną w dniu 24 maja 2021 r. umowy najmu lokalu użytkowego numer (...), w którym rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie gastronomii, tj. kawiarnię o nazwie „I. (...)”. Następnie w dniu 23 maja 2022 r. N. B. zawarła kolejną umowę najmu dotyczącą lokalu użytkowego numer (...), w którym rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie gastronomii o nazwie „D. (...)”.

Powódka podniosła, że początkowo regulowała wszelkie należności
w ter­minie, nie spotykała żadnych utrudnień ze strony pozwanej wynajmującej oba lokale użytkowe. W styczniu 2024 r. ze względów technicznych nie zapłaciła w terminie czynszu za najmowane lokale. Zapłata nastąpiła 7 lutego 2024 r. ale tylko części czynszu w kwocie 24.960,53 zł. Strona pozwana nie dostrzegając zapłaty kwoty 24.960,53 zł za czynsz wezwała do zapłaty kwoty 26.482,26 zł w terminie miesiąca od dnia otrzymania przez powódkę wezwania do zapłaty. W następstwie wezwania powódka uregulowała swoje zadłużenie za czynsz wpłacając 29 lutego 2024 r. kwotę 1.521,73 zł.

N. B. naprowadziła, że 18 marca 2024 r. strona pozwana złożyła powódce oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu. W oświadczeniu o wypowiedzeniu powołała się na tak samo brzmiące postanowienia obu umów najmu, tj. art. 26.3. lit. c) w zw. z art. 10.3. Strona pozwana stwierdziła w oświadczeniach, że doszło do ziszczenia się przesłanek wypowiedzenia umów najmu. Strona pozwana zażądała zwrotu obu lokali. W odpowiedzi na takie oświadczenie powódka za pośrednictwem pełnomocnika w swoim piśmie oświadczyła, że nie zgadzała się z wypowiedzeniem umów najmu skoro nie zaszły obiektywnie przesłanki z art. 10.3. oraz art. 26.3 lit. c) umów najmu, które umożliwiałyby stronie pozwanej wypowiedzenie umów najmu.

Powódka stwierdziła, że z nieoficjalnych informacji wynikało, iż bezpośrednią przyczyną wypowiedzenia umów najmu była chęć przejęcia lokalu w celu wynajęcia innemu podmiotowi. Próbowano do tego wykorzystać nieznaczną zwłokę powódki w zapłacie czynszu, przy czym zwłoka ta nie uzasadniała wypowiedzenia.

W dalszej części uzasadnienia pozwu N. B. podała, że podstawę prawną powództwa stanowił art. 189. k.p.c. zaś wypowiedzenie umów najmu lokali użytkowych było bezskuteczne albowiem nie doszło do spełnienia przesłanek umożliwiających złożenie oświadczenia woli o wypowiedzeniu umów najmu (k. 3 – 8).

W pisemnej odpowiedzi z dnia 20 września 2024 r. na pozew strona pozwana (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w T. wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w uzasadnieniu pisemnej odpowiedzi na pozew zakwestionowała istnienie interesu prawnego po stronie powódki we wniesieniu pozwu o ustalenie wypowiedzenia umów najmu za bezskuteczne a zatem w ustaleniu, że wiązały ją stosunki prawne wynikające z zawartych umów, tj. umowy najmu obejmującego lokal, w którym prowadzona była działalność po nazwą I. (...) oraz umowy najmu obejmującego lokal, w którym prowadzona była działalność po nazwą D. (...). Interes prawny pozostawał kluczowym warunkiem umożliwiającym dalsze badania w zakresie istnienia lub nieistnienia prawa lub stosunku prawnego. Obowiązek wykazania istnienia tego interesu prawnego ciążył na powodzie. Powódka zaś nie sprostała temu obowiązkowi.

Strona pozwana zarzuciła brak niepewności co do istnienia stosunku praw­nego w szczególności na dzień ewentualnego orzekania w przedmiocie po­wództwa. Otóż w porozumieniu z dnia 2 sierpnia 2024 r. strony ostatecznie rozstrzygnęły zaistniały pomiędzy nimi spór co do skuteczności lub nie złożonego w dniu 18 marca 2024 r. przez stronę pozwaną oświadczenia o wypowiedzeniu umów najmu z dnia 18 marca 2024 r. Jak wynikało z treści porozumienia strona pozwana cofnęła złożone w dniu 18 marca 2024 r. oświadczenia o wypo­wiedzeniu umów najmu z powódka uznała skuteczność cofnięcia tych oświadczeń. Powódka nadal prowadziła działalność w lokalu numer (...) pod nazwą D. (...) w oparciu o umowę dotyczącą tego lokalu użytkowego. Z kolei
w od­niesieniu do umowy najmu lokalu użytkowego, w którym prowadzona była działalność pod nazwą I. (...), to umowa ta została rozwiązana na podstawie porozumienia stron wobec ziszczenia się warunku zawieszającego w postaci zawarcia umowy najmu z podmiotem wskazanym przez powódkę, tj. (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością na warunkach określonych w ust. 3 porozumienia. Z chwilą ziszczenia się warunku zawieszającego zaspokojone zostały wszelkie roszczenia wzajemne stron wynikające z wypowiedzenia umów dokonanego w dniu 18 marca 2024 r. a strony zobowiązały się do zaprzestania realizacji jakichkolwiek wynikających z tego tytułu roszczeń w tym
w szczególności powódka zobowiązała wobec strony pozwanej do niewszczynania żadnych kroków prawnych w związku ze złożonym oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy dotyczącym lokalu użytkowego, w którym prowadzona była działalność o nazwie I. (...) oraz dotyczącym lokalu użytkowego, w którym prowadzona była działalność o nazwie D. (...).

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w dalszej części uzasadnienia odpowiedzi na pozew powołała argumenty przemawiające za skutecznością oraz zasadnością złożenia oświadczeń o wypowiedzeniu
w dniu 18 marca 2024 r. umów najmu lokali użytkowych posługując się do tego analizą treści klientów obu punktów gastronomicznych w kontekście brzmienia umów najmu i postanowień dotyczących prowadzenia działalności na terenie (...) w taki sposób, aby to miało negatywny wpływ na reputację (...) (k. 124 – 132 verte).

Powódka nie odniosła się do treści pisemnej odpowiedzi na pozew.

II

Stan faktyczny sprawy w części okazał się być bezsporny pomiędzy stronami:

Strony zgodnie przyznały, że (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jako wynajmujący zawarła z N. B. jako najemcą
w dniu 24 maja 2021 r. umowę najmu lokalu użytkowego numer (...), w którym N. B. rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie gastronomii, tj. kawiarnię o nazwie „I. (...)” (k. 3 – 8, k. 124 – 132 verte, odpis umowy najmu z dnia 24 maja 2021 r. – k. 9 – 44 wraz z odpisami załączników do umowy najmu – k. 45 – 53).

Strony zgodne były co do tego, że (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jako wynajmujący zawarła z N. B. jako najemcą
w dniu 23 maja 2022 r. umowę najmu lokalu użytkowego numer (...), w którym N. B. rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie gastronomii o nazwie „D. (...)” (k. 3 – 8, k. 124 – 132 verte, odpis umowy najmu z dnia 23 maja 2022 r. – k. 54 – 70 verte wraz z odpisami załączników do umowy najmu – k. 71 – 74 verte).

Strony nie spierały się co do tego, że 18 marca 2024 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością złożyła N. B. oświadczenie
o wypowiedzeniu obu umów najmu powołując się w oświadczeniu o wypowiedzeniu na tak samo brzmiące postanowienia obu umów najmu, tj. art. 26.3. lit. c) w zw. z art. 10.3. (k. 3 – 8, k. 124 – 132 verte, odpis pisma z dnia 18 marca 2024 r. – k. 78).

Bezsporne było to, że (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością oraz N. B. w dniu 2 sierpnia 2024 r. zawarły ze sobą pisemne porozumienie, w którym dokonały rozstrzygnięcia zaistniałego pomiędzy nimi sporu co do skuteczności lub nie złożonego w dniu 18 marca 2024 r. przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością oświadczenia o wypowiedzeniu umów najmu z dnia 18 marca 2024 r. (k 124 – 132 verte, odpis porozumienia z dnia 2 sierpnia 2024 r. – k. 137 – 138).

Poza sporem było to, że (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w porozumieniu z dnia 2 sierpnia 2024 r. cofnęła złożone w dniu 18 marca 2024 r. oświadczenia o wypowiedzeniu umów najmu zaś N. B. uznała skuteczność cofnięcia tych oświadczeń (k 124 – 132 verte, odpis porozumienia z dnia 2 sierpnia 2024 r. – k. 137 – 138).

Nie był sporu co do tego, że N. B. nadal prowadziła działalność w lokalu numer (...) pod nazwą D. (...)w oparciu o umowę dotyczącą tego lokalu użytkowego (k. 124 – 132 verte).

Bezsporne było to, że w odniesieniu do umowy najmu lokalu użytkowego, w którym prowadzona była działalność pod nazwą I. C., to umowa ta została rozwiązana na podstawie porozumienia stron wobec ziszczenia się warunku zawieszającego w postaci zawarcia umowy najmu z podmiotem wskazanym przez N. B., tj. (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością na warunkach określonych w ust. 3 porozumienia (k. 124 – 132 verte, odpis porozumienia z dnia 2 sierpnia 2024 r. – k. 137 – 138, odpis umowy najmu
z dnia 2 sierpnia 2024 r. – k. 139 – 159 wraz z odpisami załączników – k. 159 verte – 135).

Poza sporem było to, że stosownie do treści porozumienia z dnia 2 sierp­nia 2024 r. jego strony zobowiązały się do zaprzestania realizacji jakichkolwiek wynikających z tego tytułu roszczeń w tym w szczególności N. B. zobowiązała wobec (...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością do niewszczynania żadnych kroków prawnych w związku ze złożonym oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy dotyczącym lokalu użytkowego, w któ­rym prowa­dzona była działalność o nazwie I. (...) oraz dotyczącym lokalu użytkowego, w którym prowadzona była działalność o nazwie D. (...) (k. 124 – 132 verte, odpis porozumienia z dnia 2 sierpnia 2024 r. – k. 137 – 138).

Powyższy stan faktyczny sprawy został uznany w części za bezsporny na podstawie art. 229. k.p.c.

Strony zgodnie przyznały, że (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jako wynajmujący zawarła z N. B. jako najemcą
w dniu 24 maja 2021 r. umowę najmu lokalu użytkowego numer (...), w którym N. B. rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie gastronomii, tj. kawiarnię o nazwie „I. (...)”.

Strony zgodne były co do tego, że (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jako wynajmujący zawarła z N. B. jako najemcą
w dniu 23 maja 2022 r. umowę najmu lokalu użytkowego numer (...), w którym N. B. rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie gastronomii o nazwie „D. (...)”.

Strony nie spierały się co do tego, że 18 marca 2024 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością złożyła N. B. oświadczenie
o wy­powiedzeniu obu umów najmu powołując się w oświadczeniu o wypowiedzeniu na tak samo brzmiące postanowienia obu umów najmu, tj. art. 26.3. lit. c) w zw. z art. 10.3.

Okoliczności powyższe zostały przytoczone przez obydwie strony tak
w po­zwie jak i w pisemnej odpowiedzi na pozew. Jako że przyznanie powołanych okoliczno­ści wynikających z pisemnych o­świad­czeń obu stron nie budziło
w świetle przeprowadzo­nego po­stępowania do­wodowego wąt­pliwo­ści, okolicz­no­ści te zostały uznane za praw­dziwe. Dlate­go też, zważyw­szy na za­sadę wy­ra­żoną w art. 229. k.p.c., fakty te sąd uznał za rzeczywi­ście zaistniałe.

Powyższy stan faktyczny sprawy został uznany w znikomym zakresie za bez­sporny na podstawie art. 230. k.p.c.

Bezsporne było to, że (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością oraz N. B. w dniu 2 sierpnia 2024 r. zawarły ze sobą pisemne porozumienie, w którym dokonały rozstrzygnięcia zaistniałego pomiędzy nimi sporu co do skuteczności lub nie złożonego w dniu 18 marca 2024 r. przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością oświadczenia o wypowiedzeniu umów najmu z dnia 18 marca 2024 r.

Poza sporem było to, że (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w porozumieniu z dnia 2 sierpnia 2024 r. cofnęła złożone w dniu 18 marca 2024 r. oświadczenia o wypowiedzeniu umów najmu zaś N. B. uznała skuteczność cofnięcia tych oświadczeń.

Nie był sporu co do tego, że N. B. nadal prowadziła działalność w lokalu numer (...) pod nazwą D. (...) w oparciu o umowę dotyczącą tego lokalu użytkowego.

Bezsporne było to, że w odniesieniu do umowy najmu lokalu użytkowego, w którym prowadzona była działalność pod nazwą I. (...), to umowa ta została rozwiązana na podstawie porozumienia stron wobec ziszczenia się warunku zawieszającego w postaci zawarcia umowy najmu z podmiotem wskazanym przez N. B., tj. (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością na warunkach określonych w ust. 3 porozumienia.

Poza sporem było to, że stosownie do treści porozumienia z dnia 2 sierp­nia 2024 r. jego strony zobowiązały się do zaprzestania realizacji jakichkolwiek wynikających z tego tytułu roszczeń w tym w szczególności N. B. zobowiązała wobec (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością do niewszczynania żadnych kroków prawnych w związku ze złożonym oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy dotyczącym lokalu użytkowego, w któ­rym prowa­dzona była działalność o nazwie I. (...) oraz dotyczącym lokalu użytkowego, w którym prowadzona była działalność o nazwie D. (...).

Fakty te przytoczone przez stronę pozwaną w pisemnej odpowiedzi na po­zew nie docze­kały się z przeciw­nej strony wyraź­nego za­przeczenia czy też po­twierdzenia. Skoro za­tem stro­na przeciwna nie wy­po­wie­działa się co do przyto­czonych okoliczności, fakty te sąd, mając na u­wadze treść pozwu jak i pisemnej odpowiedzi na pozew oraz wy­ni­ki całej rozpra­wy w szczególności dowody
z od­pisów dokumentów i wy­dru­ków zalegających w aktach sprawy, mógł uznać za przy­znane a w konse­kwen­cji za rze­czy­wiście zaistniałe.

Rekonstrukcji stanu faktycznego sąd dokonał w pozostałej części na podstawie od­pisów dokumentów oraz wydruków zgromadzonych w toku postępowania do­wodo­wego. Sąd nie dopatrzył się uchy­bień w ich treści oraz formie.

Odpisy dokumentów prywatnych jak i wydruki sąd uznał w ca­łości za au­tentyczne i wiarygodne. Żadna ze stron ich nie kwe­stionowała, tak pod wzglę­dem poprawności formal­nej jak i material­nej. Nie u­jaw­niły się też ja­kie­kolwiek o­ko­liczności podważa­ją­ce moc dowo­dową odpisów tych do­ku­mentów, które nale­żałoby brać pod uwagę z u­rzę­du. Do­mnie­mania, z któ­rych korzystają do­ku­men­ty urzę­dowe jak i prywatne [auten­tyczno­ś­ci i zło­żenia zawartego w nim o­świad­czenia przez o­sobę, która podpi­sała doku­ment prywatny ( vide: T. Ereciń­ski, „Ko­deks postę­powania cywil­nego. Komen­tarz. Część pierwsza. Postępowa­nie rozpoznaw­cze. Część druga. Po­stępowa­nie za­bez­pieczające. Tom 1”, wyda­nie 2, Wy­dawnictwo Prawnicze Lexi­sNexis, War­szawa 2007 r., pod red. T. Ere­cińskie­go, s. 576, teza 11 do art. 245, s. 590, teza 1 do art. 253)], pozostały niewzruszone. Dokumenty prywatne stanowiły do­wód te­go, że o­soby, które je podpi­sały, zło­ży­ły oświad­czenia za­warte w doku­men­tach (art. 245. k.p.c. w zw. z art. 233. § 1. k.p.c.). Wy­druki natomiast stanowiły dowód co do istnienia za­pi­su komputerowego o określonej treści, która została w nich za­warta, w chwili do­konywania wydruku (art. 309. k.p.c. i art. 243 ¹. k.p.c. w zw. z art. 233. § 1. k.p.c.) ( vide: wyrok Sądu Apelacyj­nego w Krakowie z dnia 8 lutego 2013 r., sygn. akt I ACa 1399/12, nie publ., LEX numer 1362755).

Sąd postanowił pominąć dowód z zeznań świadka F. M.
w za­kresie wskazanym w pisemnej odpowiedzi na pozew należało uznając przeprowadzenie tego dowodu za zbędne zważywszy na stan faktyczny sprawy, który okazał się bezsporny co do zasady w tej części, w jakiej konieczny był do rozstrzygnięcia sporu (k. 194). Przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka nie miałyby żadnego znaczenia dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzy­gnięcia sprawy a tylko doprowadziłoby to do przedłu­że­nia postępowania [art. 235 ² . § 1. pkt 2) i pkt 5) k.p.c. w zw. z art. 235 ² . § 2. k.p.c.].

Sąd postanowił pominąć dowód z przesłuchania powódki i z przesłuchania za stronę pozwaną wchodzących w skład zarządu (k. 193 verte – 194), gdyż zgło­szo­ne po­zostałe środki dowodowe pozwoliły w wystarczającym stopniu wyja­śnić fak­ty i­stotne dla rozstrzy­gnięcia sprawy [art. 299. k.p.c. i art. 300. § 1. k.p.c. w zw. z art. 227. k.p.c. w zw. z art. 235 ² . § 1. pkt 2) i pkt 5) k.p.c.]. Dowód
z przesłu­chania stron ma charakter subsydiarny, uzupełniają­cy i winien być prze­prowadzony wówczas, gdy zgromadzony w spra­wie materiał do­wodowy może okazać się niewystarcza­jący dla merytorycz­nego rozstrzygnię­cia spra­wy, co nie mia­ło miej­sca w roz­strzy­ganej sprawie. Jako że wszyst­kie o­ko­liczności sprawy zostały do­sta­tecznie wyjaśnione, nie by­ło podstaw do te­go, by uzupeł­niać materiał dowodowy przepro­wadzając dowód z przesłuchania powódki bądź też z przesłuchania za stronę pozwaną członków zarządu.

III

Sąd Rejonowy w Tarnowie zważył, co następuje:

Powództwo okazało się bezzasadne przede wszystkim z tego względu, że powódka reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika wniosła wyraźnie o ustalenie, że dokonane przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w dniu 18 marca 2024 r. wypowiedzenie umowy najmu lokalu numer (...) w (...) zawartej w dniu 24 maja 2021 r. było bezskuteczne oraz o ustalenie, że dokonane przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w dniu 18 marca 2024 r. wypowiedzenie umowy najmu lokalu numer (...) w (...)zawartej w dniu 23 maja 2022 r. było bezskuteczne zamiast zażądać zgodnie z art. 189. k.p.c. ustalenia istnienia stosunku prawnego w postaci umo­wy najmu z dnia 24 maja 2021 r. jak i ustalenia istnienia stosunku prawnego
w po­staci umowy najmu z dnia 23 maja 2022 r. pomimo złożonego przez stronę pozwaną oświadczenia o wypowiedzeniu tych umów. Ponadto na dzień orzekania odpadło istnienie w ogóle interesu prawnego po stronie powódki w ustaleniu istnienia stosunku prawnego w postaci obu umów najmu – nie zaś jak wynikało to z żądania pozwu ustalenia bezskuteczności złożonego oświadczenia woli
o wypowiedzeniu umów najmu – wobec zawarcia porozumienia z dnia 2 sierpnia 2024 r., mocą którego strony zdecydowały w sposób wyraźny usunąć jakiekol­wiek wątpliwości co do istnienia obu stosunków prawnych w postaci umów najmu z dnia 21 maja 2021 r. jak i z dnia 23 maja 2022 r. oraz zobowiązania powódki do nie wszczynania postępowania sądowego w związku z przedmiotem porozumienia z dnia 2 sierpnia 2024 r.

Powódka N. B. w po­zwie skierowa­nym przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. domagała się ustalenia, że dokonane przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w dniu 18 marca 2024 r. wypowiedzenie umowy najmu lokalu numer (...) w (...) zawartej w dniu 24 maja 2021 r. było bezskuteczne oraz ustalenia, że dokonane przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w dniu 18 marca 2024 r. wypowiedzenie umowy najmu lokalu numer (...) w (...) zawartej w dniu 23 maja 2022 r. było bezskuteczne.

Zgodnie z art. 189. k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.

Konieczną przesłanką powództwa wytoczonego w oparciu o art. 189. k.p.c. jest istnienie interesu prawnego powoda, przy czym musi on dotyczyć szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych. „Interes prawny w rozumie­niu art. 189 k.p.c. jest kategorią obiektywną, zatem pod jego pojęciem należy
w procesie rozumieć potrzebę uzyskania wyroku odpowiedniej treści, wywołaną rzeczywistym naruszeniem albo zagrożeniem określonej sfery prawnej. Musi to być jednak potrzeba obiek­tywna w świetle obowiązujących przepisów, tj. rze­czywiście istniejąca i uzasad­niona, a nie tylko wynikająca z subiektywnego za­patrywania strony, które nie decyduje o prawnym charakterze interesu” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 maja 2000 r., sygn. akt V CKN 29/00, nie publ., LEX nr 52427; vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2002 r., sygn. akt II CKN 1047/00, nie publ., LEX nr 75344). Dotyczy to również powództwa
o stwierdzenie nieważno­ści będącego modyfikacją powództwa o ustalenie. Wy­nika to jednoznacznie ze stanowiska Sądu Najwyższego, w myśl którego „ko­nieczną przesłanką po­wództwa z art. 189 k.p.c. w zw. z art. 58 § 2 k.c. jest wy­kazanie interesu praw­nego (...)” (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku
z dnia 12 lutego 2002 r., sygn. akt I CKN 902/99, nie publ., LEX nr 54357).

W pierwszej kolejności należało stwierdzić, że tak sformułowane żądanie pozwu, tj. o ustalenie, że dokonane przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w dniu 18 marca 2024 r. wypowiedzenie umowy najmu lokalu numer (...) w (...) zawartej w dniu 24 maja 2021 r. było bezskuteczne oraz o ustalenie, że dokonane przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w dniu 18 marca 2024 r. wypowiedzenie umowy najmu lokalu numer (...) w (...)zawartej w dniu 23 maja 2022 r. było bezskuteczne podlegało oddaleniu na skutek tego, że zamiast żądać ustalenia istnienia stosunków praw­nych w postaci umów najmu zwartych w dniu 24 maja 2021 r. oraz w dniu 23 ma­ja 2022 r. powódka reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika zażądała ustalenia, że bezskuteczne było oświadczenie woli strony pozwanej
z dnia 18 marca 2024 r. o wypowiedzeniu obu tych umów najmu. Powódka
w istotnie w sposób wyraźny zażądała zatem ustalenia nieistnienia oświadczenia woli strony pozwanej w postaci wypowiedzenia umów najmu nie zaś istnienia stosunków praw­nych zgodnie z brzmieniem art. 189. k.p.c. w postaci umów najmu pomimo złożonego przez stronę pozwaną oświadczenia woli o wypowiedzeniu umów najmu. Tak sformułowane żądanie pozwu było wadliwe w kontekście brzmienia powołanego przepisu art. 189. k.p.c., który expressis verbis był podstawą prawną do żądania ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa powstałego choćby na skutek złożenia zgodny oświadczeń woli przez dwie strony takiego stosunku. Nie dawał natomiast ten przepis możliwości domagania się ustalenia bezskuteczności wypowiedzenia umowy. Ustalenie ist­nienia stosunku prawnego lub prawa na skutek prawidłowo sformułowanego żą­dania pozwu ewentualnie pośrednio oznaczałoby uznanie oświadczenia woli zmierzającego do unicestwienia danego stosunku prawnego za złożone w sposób nieskuteczny.

Nawet gdyby uznać, że żądanie pozwu sformułowane w sposób wskazany w pozwie należało potraktować za żądanie ustalenia istnienia dwóch stosunków prawnych w postaci umów najmu z dnia 24 maja 2021 r. i z dnia 23 maja 2022 r., to strona pozwana słusznie zarzuciła, a sąd zarzut ten podzielił, że na skutek treści zawartego przez strony procesu porozumienia z dnia 2 sierpnia 2024 r. powódka utraciła możliwość powoływania się na niepewność co do istnienia stosunku prawnego w postaci umowy najmu z dnia 24 maja 2021 r. oraz umowy najmu z dnia 23 maja 2022 r. w szczególności na dzień zamknięcia rozprawy, co nastąpiło w dniu 13 lutego 2025 r. Otóż zgodnie z treścią porozumienia z dnia 2 sierpnia 2024 r. strony ostatecznie rozstrzygnęły zaistniały pomiędzy nimi spór co do skuteczności lub nie złożonego w dniu 18 marca 2024 r. przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością oświadczenia z dnia 18 marca 2024 r. o wypowiedzeniu umów najmu. Jak bowiem wynikało
z treści porozumienia (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością cofnęła złożone w dniu 18 marca 2024 r. oświadczenia o wypowiedzeniu u­mów najmu a N. B. uznała skuteczność cofnięcia tych oświadczeń (ust. 1. porozumienia z dnia 2 sierpnia 2024 r.). N. B. zgodnie z niekwestionowanymi twierdzeniami pisemnej odpowiedzi na pozew nadal prowadziła działalność w lokalu numer (...) pod nazwą D. (...) w oparciu o umowę dotyczącą tego lokalu użytkowego. Co więcej strony zdecydowały się zgodnie rozwiązać umowę najmu z dnia 24 maja 2021 r. dotyczącą lokalu użytkowego,
w któ­rym prowadzona była działalność pod nazwą I. (...). Ponadto doszło do ziszczenia się warunku zawieszającego rozwiązanie tej umowy najmu poprzez zawarcie umowy najmu z podmiotem wskazanym przez powódkę, tj. (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością na warunkach określonych w ust. 3 porozumienia. Z chwilą ziszczenia się tego warunku zawieszającego zaspokojone zostały zatem wszelkie roszczenia wzajemne stron wynikające z wypowiedzenia umów dokonanego w dniu 18 marca 2024 r. a strony zobowiązały się do zaprzestania realizacji jakichkolwiek wynikających z tego tytułu roszczeń
w tym w szczególności powódka zobowiązała wobec strony pozwanej do niewszczynania żadnych kroków prawnych w związku ze złożonym oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy dotyczącym lokalu użytkowego, w którym prowadzona była działalność o nazwie I. (...) oraz dotyczącym lokalu użytkowego, w którym prowadzona była działalność o nazwie D. (...). N. B. pomimo treści tego porozumienia z dnia 2 sierpnia 2024 r. nie zdecydowała się jednak na cofnięcie już uprzednio wniesionego pozwu przeciwko (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

Tak więc w świetle powyższego nie sposób uznać, iż spełnione zostały przesłanki niezbędne do przychylenia się do żądania pozwu. Wykazanie wszyst­kich okoliczności i warunków doty­czących zarówno istnienia ewentualnego interesu prawnego w żądaniu ustalenia istnienia stosunku prawnego oraz udowodnienie ich przed sądem spoczywało w przedmiotowym postępowa­niu na N. B. ja­ko stronie powodowej wnoszącej pozew z żądaniem ustalenia. Po­wódka winna by­ła wykazać wszystkie fakty istotne dla roz­strzygnięcia
i przed­stawić do­wody na ich poparcie. O takim wła­śnie rozkładzie ról w toczącym się procesie de­cydowały obowiązujące w prze­pisach kodeksu postępowania cywilnego za­sa­dy procesowe. Na czoło wysu­wały się tu­taj zasady rozkładu ciężaru dowodu oraz zasada kontradyktoryjności. Z pierw­szej wynikało, iż podmiotem, na którym spoczywa obowiązek udowodnie­nia fak­tów istot­nych dla sprawy, jest ten kto na takie się powołuje i kto wyciąga z nich pozytyw­ne skutki prawne. Tak więc to powódka domaga­jąc się ustalenia istnienia prawa czy też stosunku prawnego – o ile w ogóle uznać, że sformułowane przez powódkę żą­danie pozwu można było uznać za żądanie ustalenia istnienia stosunku prawne­go skoro powódka żądała ustalenia za bezskuteczne oświadczenia o wypowie­dzeniu umów najmu nie zaś w sposób wyraźny ustalenia istnienia umów naj­mu – winna była wykazać, że zachodziły ku temu przesłanki a przede wszyst­kim, że strona pozwana jako wynajmujący nie miała podstaw do złożenia określo­nej treści oświadczenia woli, a nie (...) spółka z ograniczoną od­powiedzialnością że tak nie było. To po stronie powódki winna była leżeć inicjatywa dowodowa ukierunkowana na wykazanie, że istniał po jej stronie interes prawny w ustaleniu istnienia stosunku prawnego zarówno na dzień wniesienia pozwu jak i na dzień zamknięcia rozprawy. Rola sądu w tak rozgrywającej się sprawie ogranicza się jedynie do pozostawania obiektywnym arbitrem w sporze stron (zasada kontradyktoryjności). Sąd je­dynie wyjątkowo może wykazywać inicjatywę dowo­dową spoczy­wa­jącą cały czas na stronach pod groźbą przegrania procesu.

Zdanie powyższe w pełni zgodne było z przyjętą linią orzecznictwa i wy­kładni Sądu Najwyższego, który stwierdził, że „system kontradyktoryjnego pro­cesu oznacza m. in. że strona prowadzi go na własne ryzyko dowodowe, gdyż art. 232 k.p.c. in fine stwarza Sądowi tylko możliwość, a nie obowiązek, do­pusz­czenia uzupełniającego dowodu nie wskazanego przez strony. Przewi­dzia­ne
w art. 232 k.p.c. uprawnienie Sądu do dopuszczenia dowodu nie wska­zane­go przez strony ma charakter wyjątkowy, co oznacza że nieprzeprowadze­nie tego dowodu przez Sąd z urzędu tylko w szczególnym wypadku może uzasad­nić podstawy kasacji” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 marca 1998 r., sygn. akt II CKN 656/97, publ. OSNC 1998 r., nr 12, poz. 208; vide wy­rok Sądu Najwyższego z dnia 9 września 1998 r., sygn. akt II UKW 182/98, publ. OSNAPIUS 1997 r., nr 17, poz. 125 cytowany w podręczniku „Dowodzenie w pro­cesie cywilnym” K. Kołakowskiego, s. 78).

Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy i­stot­ne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wy­wodzi skutki prawne (art. 6 k.c.)” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grud­nia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, publ. OSNC 1997 r., nr 6 – 7, poz. 76, glosa aprobująca: A. Zieliński, publ. Palestra 1998 r., nr 1 – 2, poz. 204, przegląd orzecznictwa: S. Dmowski, publ. PS 1999 r., nr 1, s. 70, przegląd orzecznictwa: A. Górski, publ. PS 1999 r., nr 10, s. 54).

Nie budziło zatem wątpliwości, że w okolicznościach rozpoznawanej spra­wy to powódkę obciążał obowiązek wykazania istnienia roszczenia stanowiącego podstawę dochodzonego w tej sprawie żądania ustalenia w ramach po­woła­nych w postawie fak­tycznej pozwu umów najmu. Powódka temu obowiąz­kowi nie podoła­ła. Zawnio­skowane przez nią środki dowodowe zmierzające do wykazania tego roszcze­nia co do zasady o­kazały się niewystarczające. Strona pozwana wprost treścią odpisu dokumentu w postaci porozumienia
z dnia 2 sierpnia 2024 r. wykazała, że jakikolwiek interes prawny po stronie powódki, o ile w ogóle istniał w kontekście sformułowanego żądania pozwu, przestał istnieć, zanim jeszcze doszło do zamknięcia rozprawy i wydania wyroku.

Jeśli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje w rezultacie braku udowodnienia faktów przy­toczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Zatem skoro stro­na, na której spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności, nie przytoczyła wy­starczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, to ponosi ryzyko nieko­rzystnego dla siebie rozstrzygnięcia.

Fundamentalną zasadą w postępowaniu cywilnym jest to, że ciężar udo­wodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6. k.c.). Regułę tę potwierdzała regulacja zawarta w przepisie art. 232. k.p.c. Przepis ten stanowił, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W efekcie, jeżeli mate­riał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpo­wiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, sąd musi wycią­gnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uza­sadnienie żądań lub zarzutów. Należało to rozumieć w ten sposób, że stro­na, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twier­dzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar do­wo­du, co do tych okoliczności na niej spoczywał ( vide: wyrok Sądu Apelacyj­nego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012r. sygn. akt I ACa 1320/11, nie publ. LEX nr 1108777). Nie budziło wątpliwości, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, to powódkę obciążał obowiązek wykazania istnienia rosz­cze­nia stano­wiącego podstawę dochodzonego w tej sprawie żądania ustalenia, jed­nak powódka temu obowiązkowi nie podołała. Zawnioskowane przez nią środki dowodowe i przeprowadzone w oparciu o nie postępowanie dowo­dowe zmierzające do wy­kazania roszczenia co do zasady okazało się niewy­starczające. Środki dowodowe powoła­ne przez powódkę w kontekście treści pisemnej odpowiedzi na pozew oraz powołanych przez stronę pozwaną dowodów w ogóle nie potwierdzały zaistnienia po stronie powódki istnienia roszczenia w ustaleniu bezskuteczności oświadczenia woli strony pozwanej o wypowiedzeniu umów naj­mu a tak sformułowanego uprawnienia trudno nawet upatrywać w brzmieniu art. 189. k.p.c. Strona pozwana konsekwentnie przeczyła twier­dzeniom powódki
w tym zakresie. W tej sytuacji to powódkę obciążał obowiązek wykaza­nia, że interes prawny po jej stronie istniał w uzyskaniu określonej treści orzeczenia,
z którego wy­wodziła swoje roszczenia, czego nie uczy­niła.

W niniejszej sprawie zasadność dochodzonego roszczenia, o ile w ogóle przyjąć, że zostało zredagowane w sposób zgodny z brzmieniem art. 189. k.p.c., nie została za­tem udokumentowana przez stronę powodową. Nie wykazała ona w spo­sób na­leżyty swojego roszczenia. Zgodnie zaś z treścią art. 6. k.c. to na powodzie jako dys­ponencie ni­niej­szego postępowania spoczywał ciężar wyka­zania fak­tów, z któ­rych wywo­dził ona skutki prawne. Przepis ten formułuje podstawową regułę rozkładu cię­żaru dowodu w sporze cywilnoprawnym wska­zując przede wszyst­kim, kogo ob­cią­żają skutki niepowodzenia procesu dowo­dzenia (tak zwany ciężar dowodu w znaczeniu materialnoprawnym).
W świe­tle wynikającej z tego przepisu reguły za prawdziwe mogą być w procesie cywil­nym przyjęte jedynie te fakty, które zostały udowodnione przez stronę obcią­żoną ciężarem ich dowo­dzenia, zaś pominięte powinny zostać te fakty, które przez stronę ob­ciążoną obowiązkiem dowodzenia nie zostały w sposób należy­ty wykazane.

W związku z powyższym twierdzenia strony powodowej – wobec braku dowodów na okoliczność braku odpowiedniego sformułowania żądania pozwu w kontekście brzmienia art. 189. k.p.c. a także wobec braku ustalenia istnienia po stronie powódki istnienia interesu prawnego w ustaleniu istnienia bezsku­tecz­ności oświadczenia o wypowiedzeniu umów najmu z dnia 24 maja 2021 r. oraz z dnia 23 maja 2022 r. przez stronę pozwaną – w świetle art. 6. k.c. i art. 232. k.p.c. musiały zo­stać oce­nione nega­tywnie przez sąd i po­cią­gnąć za sobą skutek w postaci od­dalenia po­wództwa. Przedstawione przez powódkę twierdzenia i środki dowodowe nie mo­gły w ża­den sposób doprowa­dzić do pozytywnego zweryfikowania żą­dania po­zwu N. B..

N. B. pomimo możliwości zgłaszania środków dowo­do­wych oraz reprezentowania przez zawodowego pełnomocnika nie zgłosiła innych dowodów w szczególności w reakcji na treść pisemnej odpowiedzi na pozew nie wykazując tym sa­mym nale­żytego zainte­resowania swymi spra­wa­mi. W żaden spo­sób również nie wykazała swoich twierdzeń co do istnienia interesu prawnego sformułowanego w pozwie w sposób nieodpowiedni roszczenia w kontekście brzmienia art. 189. K.p.c. Tym­cza­sem po­wszechnie aprobo­wa­ną w demo­kratycznych pań­stwach prawnych za­sadą pozo­staje re­gu­ła, że ius civile vigilan­tibus scriptum est, co o­zna­cza, iż prawo cywilne wymaga dbałości zaintereso­wanego o swoje prawa ( vide: uza­sadnienie wyroku Trybuna­łu Kon­stytucyjnego z dnia 25 maja 1999 r., sygn. akt SK 9/98, publ. OTK ZU 1999 r., nr 4, poz. 78). Sąd zaś uznał, iż nie ma pod­staw do uzu­peł­nie­nia z u­rzędu postępowania do­wodowego. W tym za­kre­sie sąd nie mógł wyręczać strony i niejako w zastęp­stwie przepro­wadzać taki dowód, gdyż takie postę­po­wa­nie byłoby sprzeczne
z za­sadą kontradyktoryjno­ści ( vide: wyrok Sądu Apela­cyj­nego w Białym­stoku
z dnia 25 lutego 2003 r., sygn. akt I ACa 36/03, publ. OSA 2003 r., nr 10, poz. 46). Zgodnie natomiast ze sta­nowi­skiem Sądu Najwyż­szego „od 1 lipca 1996 r. wskutek zmiany treści art. 232 KPC oraz skreślenia § 2 w art. 3 KPC nastąpiło zniesienie zasady odpo­wie­dzialności sądu za wynik postępowania dowodowego” (tak Sąd Najwyż­szy w wy­roku z dnia 7 paździer­nika 1998 r. sygn. akt II UKN 244/98, publ. OSNAP 1999 r., nr 20, poz. 662 i w wyroku z dnia 30 czerwca 2000 r., sygn. akt II UKN 615/99, publ. OSNAP 2002 r., nr 1, poz. 24). Rola sądu w sprawie winna ogra­niczać się jedynie do po­zo­stawania obiektywnym arbitrem w sporze stron (za­sada kontradyktoryjności). Sąd jedynie wyjątkowo może wy­kazywać inicja­ty­wę dowodową, spoczywającą cały czas na stronach pod groźbą przegrania proce­su. Zdanie powyższe pozo­staje w pełni zgodne
z przy­jętą linią orzecznic­twa i wy­kładnią Sądu Naj­wyż­szego, w myśl której „moż­liwość dopuszczenia przez sąd dowodu nie wskaza­nego przez strony nie oznacza, że sąd obowią­zany jest zastąpić własnym działaniem bez­czynność strony. Jedynie w szcze­gól­nych sy­tuacjach proceso­wych o wyjątko­wym charakterze sąd powi­nien sko­rzy­stać ze swojego upraw­nienia do podjęcia inicjatywy dowodowej (art. 232 kpc)” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 listopada 1997 r., sygn. akt III CKN 244/97, publ. OSNC 1998 r., nr 3, poz. 52). Brak postępowania dowodo­wego prowadzonego z urzędu był przy tym uspra­wie­dli­wio­ny w świetle poglądu Sądu Najwyższego, w myśl którego „działanie sądu z u­rzę­du i przeprowadzenie dowodu nie wska­zanego przez stronę jest po uchyleniu art. 3 § 2 kpc dopusz­czalne tylko w wy­jąt­kowych sytuacjach proce­sowych oraz musi wypływać z o­partego na zobiek­tywizowanej ocenie przeko­nania o ko­nieczności jego prze­prowadzenia” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 września 1998 r., sygn. akt II UKN 182/98, publ. OSNAP 1999 r., nr 17, poz. 556). Pogląd ten pozostaje tym bardziej ak­tualny w świetle o­becnie obowiązującego kodeksu postępowa­nia cywilnego a w szczególności w kontekście zmian wprowadzonych ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. o zmianie u­sta­wy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 172 poz. 1804) jak
i ustawą z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r., poz. 1469 z późn. zm.) oraz wreszcie ustawą z dnia 23 marca 2023 r. o zmianie u­sta­wy Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2023 r., poz. 614).

Sąd podzielił stanowisko, zgodnie z którym „przepis art. 232 zd. 2 k.p.c. do­puszcza możliwość przeprowadzenia przez sąd dowodu nie wskazanego przez stronę, jednakże nie oznacza to obowiązku dopuszczenia takiego do­wo­du” (tak Sąd Apelacyjny w Poznaniu wyroku z dnia 28 marca 2007 r., sygn. akt I ACa 99/07, nie publ., LEX numer 370511; vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2008 r., sygn. akt I CSK 79/08, nie publ., LEX numer 395251).

Z uwagi na to, że sąd oddalił żądanie strony powodowej w całości, zdecy­dował – pos­tępując w myśl dyrektywy odpowiedzialności za wynik proce­su
i za­sady zwro­tu kosztów niezbędnych i celowych – obciążyć całością kosz­tów postępowania powódkę (8.734,00 zł) wkładając na nią obo­wiązek zwrotu na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania przez nią po­niesio­nych (3.617,00 zł).

Na koszty procesu, które w sumie wyniosły 8.734,00 zł składały się opłata od pozwu w łącznej kwocie 1.500,00 zł (pokwitowanie wpłaty na okładce tomu I akt, k. 81), wynagrodzenia zawodo­wych pełnomoc­ników stron obli­czone według stawki mi­ni­malnej od wartości przedmiotu sprawy, tj. w kwo­tach po 3.600,00 zł jak i kwoty po 17,00 zł poniesione tytu­łem opłaty skar­bowej u­isz­czo­nej od odpisów dokumentów stwierdzających ustanowienie zawodowych peł­no­moc­ników proce­so­wych obu stron (k. 79, k. 80, k. 133, k. 134).

Zwrotu innych kosztów postępowania żadna ze stron nie żądała ani nie wykazała ich poniesienia.

Sąd postanowił obciążyć powódkę całością kosztów procesu w łącznej kwocie 8.734,00 zł związanych z wnie­sieniem pozwu przez zawodo­we­go pełno­moc­ni­ka oraz z wniesieniem sprzeci­wu od na­kazu zapłaty przez pro­fesjo­nal­ne­go pełnomocnika strony pozwanej a także zasądzić od N. B. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością kwotę 3.617,00 zł odpowiadającą kosztom poniesionym przez pozwanego. Koszty proce­su zasądzo­ne na rzecz strony pozwanej obejmowały zatem koszty związa­ne z za­stęp­stwem procesowym przez zawodowego peł­nomoc­nika, tj. koszty wynagro­dze­nia (3.600,00 zł) jak i opłaty skar­bowej u­isz­czonej od odpisu dokumentu stwierdzającego u­sta­nowienie zawodowego peł­nomocnika proce­so­wego strony pozwanej (17,00 zł).

Jednocze­śnie kwota 8.734,00 zł wskazana wyżej odpowia­dała całości kosztów postępowania na zasadzie unifikacji i kon­centracji roz­strzygnię­cia
o kosz­tach po­stę­powa­nia. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania powin­no bo­wiem zna­leźć wyraz w o­rze­czeniu kończącym postę­powanie i dotyczyć co do zasady wszyst­kich kosz­tów powstałych w związku z prowadzonym postępo­wa­niem cy­wilnym. Wynikało to wprost z zasady unifikacji i zasady koncentracji kosztów postępo­wania wyra­żonej w art. 108. § 1. k.p.c.

Wyżej wskazane względy zdecydowały o tym, że orzeczono jak w sen­ten­cji wyroku w pkt I., uznając powództwo na pod­stawie art. 189. k.p.c. i art. 187. § 1. pkt 1) k.p.c. w zw. z art. 6. k.c. i art. 232. k.p.c. jak i przy zasto­so­waniu pozo­stałych po­wołanych w u­zasadnieniu przepisów w całości za bezzasadne.

O kosztach postępowania orzeczono w pkt II. sentencji po myśli art. 98. § 1., § 1 ¹. i § 3. k.p.c. w zw. z art. 99. k.p.c. i art. 108. § 1. k.p.c. oraz art. 109. § 1. k.p.c. jak i art. 18. ust. 1. w zw. z art. 13. ust. 2. ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o kosztach sądowych w sprawach cywil­nych (tekst jedn.: Dz. U. z 2024 r., poz. 959 z późn. zm.) oraz w oparciu o § 2. pkt 5) rozporządze­nia Ministra Sprawie­dliwości z dnia 22 paździer­ni­ka 2015 r. w spra­wie opłat za czynności radców praw­nych (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r., poz. 1935 z późn. zm.) jak i § 2. pkt 5) rozporzą­dze­nia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 paź­dzier­nika 2015 r. w spra­wie opłat za czyn­ności adwokackie (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r., poz. 1964
z późn. zm.) a także art. 1. ust. 1. pkt 2) u­stawy z dnia 16 li­stopada 2006 r.
o opła­cie skarbo­wej (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r., poz. 2111 z późn. zm.).

SSR Michał Bień

Tarnów, dnia 18 kwietnia 2025 r.